They come and go...

Hij weet dat hij kwetsbaar is, maar speelt knap door. Op weg naar wat? Je zou zeggen naar de uitgang, maar hij loert toch nog altijd op een Grand Slam titel. Fata morgana? Het lijkt erop, maar zelfs Federer op zijn retour is zo vreselijk boeiend en leerzaam om naar te kijken. Zelfbeheersing als basis voor succes. Inderdaad: het Rolex-gevoel.

Dubbel

De mannentenniswereld heeft al een buiging gemaakt in de richting van Andy Murray. Zijn single-partijen waren niet goed genoeg meer voor zeges dus zocht hij zijn plezier en zijn tennishonger in de doubles. Of dat voldoende was om nog jaren door te spelen? Murray hoopt op een wonderbaarlijke terugkomst, dat is duidelijk. Zijn lichaam staat zulks tot nu toe in de weg.

Wellicht ook Stan 'the man' Wawrinka, de Zwitser is al door het tourniquet 'uitgang' gepasseerd. In New York deed hij erg zijn best nog bij de laatste vier te komen, maar struikelde in de kwartfinale over de slungelachtige, soms vervelende, maar wel scherpere Daniil Medvedev. Met Wawrinka gaat een leuke topspeler het peloton verlaten: wilde je een lange, boeiende vijfsetter zien dan was Stan je man.

Het leukste van hem heb ik altijd zijn speciale opvoeding gevonden: een tennistopper die uit een familie komt waar de kinderen naar een Rudolf Steiner school werden gestuurd. Antroposofie dus, waarbij het kind creativiteit en verbeeldingskracht zelf dient te ontwikkelen. Heeft U dat aan zijn spel van de laatste tien jaar afgezien? Uh... Ja, toch wel.

'New kids on the block'

Vrij opzienbarend zijn 'the new kids on the block' bij de mannen. De soms klierige Medvedev, de uit het niets vallende Italiaan Berrettini, de frêle Canadees Auger-Aliassime, de hard slaande Rus Khachanov (met opmerkelijke voornaam Karen) die nog finesse aan het opsnuiven is, de warwinkel Tsitsipas, de onevenwichtige racket-breker Zverev, de keurig ogende Aussie De Minaur en het enigszins ongeleide projectiel Shapovalov uit Canada… Me dunkt een klein peloton waar de tenniswereld heel blij mee mag zijn.

Gemakshalve stel ik dan ook maar dat we zo langzamerhand afscheid gaan nemen van mannen als Sousa, Tsonga, Chady, Seppi, Lopez, Kohlschreiber, Berdych, Andujar, Gasquet, Verdasco, Querry, Isner, Anderson en hoe gaat het goed komen met Del Potro? Kan die nog een laatste poging wagen om zijn vermoeide lijf in supervorm te krijgen? Veel afscheidnemers dus en daar komen dan die nieuwe vruchten van de tennissport voor in de plaats. Een natuurlijk proces dat boeiend is te aanschouwen.

Ongepolijst

Bij de vrouwen/dames/meisjes valt er één naam op en ik denk dat de internationale sportwereld heel wat te maken gaat krijgen met deze doerak uit Roemenië die in Canada opgroeide en ook voor Canada uitkomt, hoewel ze thuis nog Roemeens spreekt met haar familie. De jonge vrouw, een punker met een leefwijze van "...and fuck you too…" heet Bianca Andreescu (roepnaam: Bibi) en staat op het moment van schrijven 15e op de WTA-lijst.

Meer ongepolijst hebben we ze de afgelopen jaren niet boven zien komen. Ze heeft iets spannends in zich, heeft schijt aan conventies, namen en ranglijstposities en slaat zich niet door toernooien heen, maar ze timmert als het ware. Of vloekt... Dit jaar, 2019, gebruikt zij als haar doorbreekjaar; ze wint, verslaat en vernielt tegenstanders, speelt het opgeschoten, enigszins dwarse meisje, maar laat haar maar schuiven… Haar toneelspel is even goed als haar tennisinstinct en daar is niets mis mee.

Ongedurig en niet voorspelbaar

Ze weet heel goed wat ze doet en komt met haar spel, dat overigens lijkt op dat van Kim Clijsters (kent U die nog?) ineens ver in grote toernooien. Iedereen roemt haar speelstijl, maar hoe die is? Wild, punkig, hard, ongedurig en niet voorspelbaar. Je ziet het haar niet af door een vrij stevige lichaamsbouw, maar ze is snel en draait als een tol op haar backhand heen. Ze heeft er lol in giftige dropshots uit onmogelijke hoeken te spelen en wisselt hard en zacht af zonder aanwijsbare reden; kortom ze speelt haar eigen spelletje tennis en daarmee komt ze ver.

Modieuze tenniskleding lijkt ze niet om te geven en haar taalgebruik kan flink uitschieten. In New York werd haar door een sprekende pop na afloop van haar kwart-finalewedstrijd gevraagd hoe haar gevoelens lagen en zij antwoordde: "Shit…is it true?" De 'al' negentienjarige mevrouw leefde in Roemenië en Canada, werd door haar twee oma’s opgevoed en heet een natuurtalent te zijn. Ze tennist op gevoel. Dit schrijf ik, noodgedwongen door privéomstandigheden, voordat zij haar halve finale speelt.

Topsportwereld kan er niet omheen

Of ze finaliste wordt of niet in New York is ook niet zo belangrijk. Ze is er, zoals z dit seizoen al een aantal malen 'duidelijk aanwezig' was. De topsportwereld kan niet meer om haar heen en laten we blij zijn dat zulke producten bestaan: ruw, rauw, ongeslepen, bepaald niet fijnzinnig, maar grappig, onvolwassen nog, wild en geheel zichzelf.

In mijn optiek is haar komst in de top van het vrouwentennis een der belangrijkste sportmomenten van het jaar. Haar tennis te zien spelen doet een beetje denken aan een mix van Amy Winehouse en Madonna. U vraagt: lijkt ze op Nick Kyrgios? Neen: die is bot en ongemanierd, zij is natuurlijk en zoekt de randjes op.

Ze zou een avond met Peter Sagan moeten gaan stappen…

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.