Mart op maandag | Superb in beeld gebracht

De Vlaming had beter kunnen weten. Het heet de Tour de France en alles dat Frans is heeft een streepje voor: op de televisie, in het uitdelen van straffen door de compleet incompetente jury en dus ook in dit geval: ook bij journalisten-die-juryleden-worden.

Chauvinisme

De Gendt reed volgens mij de helft van de Ronde mede aan de leiding, maar uiteraard ging de publiciteitsprijs naar een Fransman; Warren Barguil. Dat kon je aan zien komen en als je een beetje inzicht in het doen en laten hebt van alles in de Tour dan kon je dat verwachten. Voor Franse journalisten bestaan er slechts Franse renners, de rest in al sinds 1903 onbelangrijk.

Omdat ik al een kleine week in Frankrijk naar de televisie heb zitten kijken (inderdaad: werkvakantie) is het me uiteraard opgevallen hoe de Franse televisiemensen met Franse renners en met de rest omgingen. Met name de laatste dagen werd Barguil voortdurend heilig verklaard en huilde men mee toen Bardet van de zilveren plaats afgleed. De ene seconde die de tengere Fransoos overhield voor brons werd met geschreeuw, gejuich en de Marseillaise gevierd. Echt waar: de presentator van het programma en zijn bijzit gingen recht staan en zongen uit volle borst. Zoals ze de afgelopen dagen alleen maar Frans gericht dachten en deden.

Ook dat is niet nieuw, dat gebeurt al zo lang men het nabeschouwingsprogramma daar bestiert: c’est 'Vive la France' en niets anders dan dat. De omhelzing van president Emmanuel Macron met Barguil leverde een Oscar voor beiden op. Chauvinisme is toch een woord dat we uit het Frans hebben overgenomen, denk ik dan maar.

Chris Froome mocht op zaterdagmiddag heel even langskomen om in zeven hakkelzinnen te vertellen hoe hij zich voelde, maar bijvoorbeeld Riggoberto Uran, toch tweede in deze Tour, viel vrijwel geheel buiten beeld. Wat moesten die Fransen ook met zo’n Columbiaan? Oké, de jury poedelde en die mannen horen nooit meer uitgenodigd te worden. De Franse journalisten toonden hun normale onwetendheid, maar er was meer.

Prachtige televisie

En hoe verliep het met de mensen die de televisie maakten die we over de hele wereld te zien kregen? Dan heb ik het dus niet over de journalistieke bezetting van de Franse linies, maar de regie en de technische mensen, de camerajongens en de duivels die de motoren langs ravijnen rossen, dienen van ons allen een staande ovatie te ontvangen.

Mijn Heer, wat heb ik de afgelopen dagen werkelijk prachtige televisie gezien.

Puriteinen zullen meteen zeggen dat het dit jaar wel heel veel mooie plaatjes opleverde en dat de kastelen je links en rechts door beeld vlogen, dat we heel, heel veel van het fraaie Franse land zagen: berghellingen, kraters, zonnebloemen per strekkende kilometer, leegstaande dorpjes, wouden, bossen, stilstaande rivieren, autowegen vol verkeer en daar tussendoor dan een wielerkoers die men uitstekend in beeld bracht.

Sinds zeker dertig of veertig jaar is er dat eeuwige conflict tussen inhoud van de koers en het mooie plaatje. De Franse regisseur van dienst heeft dat altijd vormgegeven zoals hij dat aanvoelde en ja… het is waar; het evenwicht verschoof heel langzaam, maar heel zeker naar de schoonheid van het Franse land. Afgelopen dagen waren daar werkelijk heel fraaie uitzendingen van te maken. Herinnert u zich de beelden van de Izoard nog?

Opgenomen VVV-programma

Het feit dat Frankrijk zo breed en uitgebreid is getoond gedurende de afgelopen drie weken heeft een oorzaak. De ASO (zeg maar de Franse organisatie) zou heel graag met grote A-merken als sponsoren samen willen werken, maar die zijn er niet en kunnen maar niet gevonden worden. Voor werkelijk belangrijke mondiale ondernemingen blijft de wielersport toch een no-go-zone. Nog steeds. De erfenis van de Armstrong-generatie, nietwaar?

Om dan toch aan geld te komen, heeft men bij de ASO besloten Frankrijk, Franse steden, Franse regionen en Franse departementen, bruggen, bergen en rivieren aan de wereld aan te bieden.

Dat Frankrijk zo fraai in beeld gevangen wordt, dat ieder kasteel vanuit de lucht bekeken wordt, dat je soms het idee hebt dat je naar een fabelachtig opgenomen VVV-programma zit te kijken is juist: Frankrijk betaalt daarvoor, burgemeesters doen dat, politici die in aanzien willen komen, doen dat en vaak krijgen ze ook nog vijftien seconden van wereldfaam als de winnaar van de etappe of de gele truidrager langs hen gedreven wordt.

Misschien heeft u zich weleens afgevraagd wat die ongeveer tien gasten daar, op dat mooie podium, staan te doen. Ze staan er omdat ze geld gegeven hebben, omdat juist zij de steunberen zijn van de dure televisie-expeditie die Tour de France heet. Zij; politici, burgemeesters, ambtenaren en andere ijdele lieden mogen daar even de hand van Chris Froome schudden.

Weleens nagedacht wat zo’n renner moet denken als hij tien voor hem volkomen onbekende types langs moet gaan? Wat moet je anders doen dan glimlachen en keurig een handje geven. En wat zeggen die geselecteerde geldgevers daar dan tegen de fietsers? Dat zij mee betaald hebben aan dit feestje?

Zo is het wel en noch de televisiemensen noch de ASO-vertegenwoordigers zullen dit verhaal ontkennen of willen afzwakken. Het 'gigantisme' van de Ronde, het totale (fraaie) plaatje van sport, gevat in een land dat er mooi uitziet, is goed gesponsord en wij allen, iedereen over de hele wereld, moet het doen met wat de Franse televisiemensen ons aanbieden. Inclusief die 4739 kastelen en gisteren inclusief eeuwige luchtopnames van Parijs.

En wees eerlijk: op de bekende chauvinistische, Franse wijze waren er van die momenten dat we naar lossende Fransen, lek rijdende Fransen en hopeloos alleen rijdende Fransen moesten kijken. Ach kijk, daar rijdt Thibaut Pinot weer alleen....Merde!

Ik moest er dan ook nog het Franstalige geweeklaag van de Franse collega’s bij aanhoren en u waarschijnlijk niet als u tenminste naar Nederlands sprekende verslaggevers luisterde.

Het eindproduct, datgene dat wij in beeld zagen, was echter prachtig en verdient dik applaus voor de Fransen die hiervoor tekenden. Dit was vakwerk van de bovenste plank. Een vette gele trui waard. Misschien was dit product zelfs wel beter dan wat de heren renners ons lieten zien. Ik zeg: misschien.

Er bestaat een soort axioma dat luidt: ''Een Tour die gewonnen wordt door een renner die geen etappe weet te winnen, kan nooit een grote Tour genoemd worden.'' Wie dat axioma bedacht heeft, weet ik niet en of het waar is? Ik twijfel zeer.

Deze Tour zag er alleen wat beter uit dan de inhoud werkelijk was, dat weer wel. Un grand bravo voor de televisiemakers dus.