Het politieke interview, ik geef het je te doen

Of als er wordt gezegd: "Goeie vraag, maar waar het om gaat is…". Zeker is dan, dat waar het volgens de politicus om gaat iets heel anders is dan waar wij op zitten te wachten. Het is een verbale afleidingsmanoeuvre om vragen te omzeilen.

De politicus gaat het meestal om de boodschap, bij een journalist gaat het in principe om de waarheid. Het overbruggen van die tegenstelling houdt ons van de straat.

Politieke journalistiek, het behoort tot het topsegment in het métier, maar makkelijk is anders.

Probeer maar eens drie Kamerleden aan tafel te krijgen. De een wil niet met de ander en de ander wil niet met de een.

Drie mensen voor een uitzending krijgen, daarvoor zijn er soms meer dan vijftien eerst gebeld en gevraagd. Hans Hillen was vaak de redding, wanneer hij vlak voor een uitzending werd gebeld: "Kees, heeft er weer eens iemand afgezegd?" Hans woont in Hilversum, vlakbij de studio!

Een fractievoorzitter weigert met een lager geplaatste op de lijst van een andere partij in discussie te gaan. Bazen spreken met bazen en werksters spreken met werksters. Zoiets is het.

Of wat te denken van een Kamervoorzitter die ooit weigerde met 'gewone' Kamerleden in de uitzending te zitten. Terwijl die voorzitter doorgaans de hele dag met 'gewone' Kamerleden in één ruimte zit. Maar de voorzitter heeft een andere status. Zo werd het nooit gezegd, maar het was wel de afzeg-reden.

Of de voorlichter die naast de minister in de studio wil zitten, voor het geval er een onverwachte vraag komt en er onmiddellijk hulp in het oor kan worden gefluisterd. Ik heb het voorkomen, maar makkelijk ging het niet.

Of neem de geïnterviewde die er tijdens de uitzending omheen zwatelt en als de microfoon dicht gaat, plots frank en vrij spreekt: "Nee, natuurlijk kan Job Cohen het niet." In de uitzending, een minuutje eerder, werd gezegd dat Cohen vooral moest blijven omdat hij 'het zo goed kan'. Ná de uitzending wordt het meestal pas echt interessant. Dan springen de bronnen open, en ligt het hart op de tong.

Of die keer dat een minister bijna intimiderend achterover hing, zo van kom-maar-op-het-wordt-een-gesprek-van-niks. De tweede keer hing hij niet meer achterover, maar voorover. Missie geslaagd, al ben ik vergeten waar het over ging. Maar hij moest z´n kop erbij houden.

Dan de keer van die 'vrouw uit het dorp'. Zij wilde graag eens zien 'hoe nu precies zo'n radio-uitzending gaat'. Nietsvermoedend dachten we getuige te zijn van het dichten van de kloof tussen de burger en de politiek.

Maar bij een tweede keer kwam de vrouw uit het dorp weer mee. Bruggen slaan ging verder dan we aanvankelijk dachten. We zijn geen dokter, maar soms hebben ook journalisten zoiets als het medisch geheim.

Precies heb ik het niet bijgehouden, maar het moeten toch minstens zo'n 1200 politici zijn geweest die aan mij voorbij trokken. Geprezen ben ik door collega's. Alsof ik mocht denken dat al die gesprekken alsnog een ereprijs verdienen.

Nee, voor hoogmoed is geen aanleiding. Vaak ging het goed, meestal ging het aardig maar het beste interview heb ik slechts gedroomd.

Kamerbreed houdt op, maar ik ga door. Ik zeg het er hier maar even bij, want de uitdrukking is dat je juist geprezen wordt als je het graf in gaat.

Veel dank aan iedereen; de loftuitingen zijn een stimulans de ingeslagen weg voorlopig nog niet te verlaten.

Kees Boonman is politiek commentator en presenteerde afgelopen zaterdag zijn laatste uitzending Kamerbreed.