Olympisch probleempje van Kiki Bertens

Als je ver doorredeneerde was dat wellicht wel waar, maar er hingen toch heel wat meer maybes and ifs aan vast. Voor een flink leger aan schelders en primaire reageerders was deze aanhef al voldoende: Bertens was een geldwolf en weg met haar.

Programma loopt vol

Voor diegenen die de aanloop naar deze pre-Olympische rel gemist hebben: Bertens moet, als ze in 2020 in Tokio wil spelen in februari in Den Haag spelen voor de Nederlandse ploeg tegen Wit-Rusland. Wint de Nederlandse ploeg dan volgt er een wedstrijdenreeks in april in Boedapest.

Bertens heeft dus een probleem. Haar programma loopt vol en dus moet ze gaan schrappen. Het lijkt logisch de toernooien van Sint-Petersburg en Dubai te laten lopen, maar dat zijn toernooien waar ze én punten én behoorlijk mooi geld kan verdienen.

Mijn primaire reactie? Bertens moet zelf kiezen; of het is het een of het ander. In de Volkskrant wordt deze quote van haar opgetekend: "Ik zou door de wedstrijd tegen Wit-Rusland 80.000 euro in Sint-Petersburg kunnen mislopen." Mijn primaire reactie? Ja, Kiki, je zal toch zelf moeten kiezen. Zij zegt (nog steeds in de Volkskrant): "Ik hoef ook geen geld te verdienen aan de Fed Cup, we moeten kijken of we het een beetje tegen elkaar kunnen wegstrepen."

Poldermodelletje

Ha, hier komt een poldermodelletje naar voren. Geen wit of zwart, maar geriefelijk jezelf in een grijze positie nestelen; daar leven 17 miljoen Nederlanders al mee. Het gemak van het wegschuiven van uiterste consequenties. De ja-maar politiek, die echter in de topsport niet opgaat.

Jacco Elting, de oud-dubbelspeltopper die ooit, in 1996, in Atlanta de kans op een Olympische medaille samen met Paul Haarhuis, bijna nonchalant liet lopen. Die thans technisch en commercieel directeur bij de tennisbond is, en de bui al ziet hangen en een netbal van een antwoord geeft : "Een financiële compensatie is 'ongebruikelijk'."

Hij wijst het dus niet af, hij propagandeert het ook niet. Hij zet de deur op een kier, geheel naar Nederlandse gewoonte.

Belangrijke uitspraken

In het uitstekende, door Robbert Misset opgeviste verhaal, staan eigenlijk nog wel wat meer belangrijkere uitspraken. Bertens zegt (het staat immers tussen aanhaaltekens) over haar Olympische herinnering aan drie jaar geleden in Brazilië: "Voor mij was Rio een tennistoernooi als alle andere." Voor diegenen die haar optreden gemist hebben, ze speelde al weer elders (in Cincinnati) voordat de Spelen geëindigd waren; ze verloor redelijk kansloos van de Italiaanse Sara Errani op de eerste dag van het toernooi en kon verder reizen naar haar volgende bestemming, zoals zovele tennisspelers en speelsters deden toen ze Olympisch uitgeschakeld waren.

Algemeen gesteld: bij deze topsporters heerst een andere gevoelswaarde over het begrip Olympische Spelen dan dat bij andere sporters naar voren komt. Bertens was dus niet heel erg gek op die Spelen. Dat is haar mening die wellicht wel haaks staat op wat anderen vinden.

Zeker de buitenwereld bewierookt de Olympische Spelen en ziet dat toernooi als 'top' in het bestaan van een sporter. Bertens heeft daar een ander idee over en dat mag. Ze zegt: "Een Grand Slam titel op Roland Garros is mijn droom." Eventueel goud in Tokio heeft voor haar geen prioriteit, dat is duidelijk.

Wil je dit of wil je dit niet?

Omdat Bertens een wereldtopper is gezien een plaats bij de eerste tien in het WTA-klassement, moet men bij het NOC gedacht hebben dat ze Bertens op voorhand een prettig gevoel moesten geven door haar toe te zeggen dat ze haar eigen begeleiders mee mag nemen naar Tokio. Daar zit niet eens een gekke gedachte achter, maar geeft deze individuele sportvrouw wel een andere behandeling mee als dat een zwemster, hordeloopster of wielrenster meekrijgt. Dat weer wel.

Er staat nog een heel klein zinnetje in het Volkskrant-verhaal dat me verbaasde. Over haar vorige Olympische deelname zegt ze: "Na Rio dacht ik: dit nooit meer." Dat ze wellicht gedeeltelijk van mening is veranderd mag en kan, maar het schuurt toch in het gehele verhaal. Ze stelt ook dat ze haar vriendin Demi Schuurs een plezier kan doen om met haar te gaan dubbelen. Dat is mooi en sociaalvoelend, maar is dat werkelijk alles? Zegt ze ook niet: "Voor mij hoeft het niet."

Elders in het verhaal stipt ze ook nog voor haar nadeelpunten aan als ze naar Tokio gaat en daarna haar eigen profcircuit weer op gaat zoeken. Ze zegt: "Wil ik dit?" als het traject haar van Tokio naar een Canadees toernooi naar de US Open in New York voert. Mijn eerste reactie? Ja, Kiki, wil je dit of wil je het niet? Jij moet kiezen, jij moet je eigen traject kiezen en iedereen anders zal die keuze moeten respecteren.

Luxepositie

Ik heb het dan niet over eventuele financiële tegemoetkomingen van wie ook, het gaat mij vooral om de keuzes die ze 'blank' maakt. Dus zonder ifs and maybes. Zonder twijfel ook, maar daar komen we dus in haar denk- en doe-wereld uit: Bertens en twijfelen. Waar hebben we dat meer gehoord, nietwaar? Of je gaat er vol voor of je je gaat niet. Met half prettige gevoelens naar de Spelen afreizen moet je niet willen. En Kiki, je zult snel een keuze moeten maken zodat je in alle rust je agenda kunt gaan invullen, zo dat al niet gebeurd is.

Het bestaan van topsporter vraagt ook een heel bijzondere eigenschap, namelijk die van bewust ergens voor kiezen. En jij, Kiki, leeft in de luxepositie dat je dat kunt doen. Jij kan kiezen voor een Olympisch traject, maar dan moet je er wel vol voor gaan. Als je blijft hangen in de gedachte dat je dan onderweg punten en geld hebt laten liggen, dat je een vriendin misschien niet geholpen hebt en dat je dan, op een of andere manier, een gemankeerd tweede deel van je lange seizoen gaat beginnen, nou dan is dat de consequentie van je keuze. Als je het anders doet: ik en vele anderen zullen ook die keuze respecteren.

Boven alles: jij mag en moet zelf kiezen en ja, het is geen makkelijke keuze, maar jij moet het zelf doen. En wellicht is dit een oude tegeltjeswijsheid: "Twijfel is een slechte raadgever." Maar dat zal je waarschijnlijk inmiddels toch al wel weten.