Oefenwedstrijd? Wat in hemelsnaam!

Ik had mezelf beloofd “ voor te gaan slapen” omdat mijn eigen NBA-wedstrijd pas om drie uur in de nacht begon en rust de beste voorbereiding voor welke commentator dan ook is.

Bij het zappen kwam ik vervolgens tweemaal Oranje tegen. Volleyballende, frisse Hollandse meiden, die op vrij duidelijke manier door Brazilië werden weggespeeld en even later zag ik ineens een mij bekende voetballer rondlopen: Kevin Strootman, vloekend en boos, gesticulerend en ontevreden: ja ook hij speelde in Oranje. Waarom in hemelsnaam?

Verrekt ja, dat was ook zo, het Nederlands elftal onder leiding van Ronald Koeman, zou gedurende deze dagen nog wat interessante “oefenwedstrijden” spelen. Ik keek goed naar het beeld en had geen idee wie de tegenstander van Oranje was. Er liep een volwassen mens met veel plakplaatjes en een origineel bijgepunte hanenkam op de kop in het veld: een midden-Europeaan dus, eentje met een steekje los.

Ik zal eerlijk zijn: het voetbal was verschrikkelijk tot in de derdemacht. Niet om aan te gluren. Waarom en waarvoor hier geoefend moest worden? Geen idee. Was dit de troostprijs voor landen die niet naar het WK mochten en die dus gepaard werden aan een aantal andere simpele zielen om, het spijt me dat ik het zo stel, een totaal onbelangrijke, niets voorstellende wedstrijd te spelen? Bezigheidstherapie dus.

Ik schakelde weer langs de volleybalmeiden, die tenminste nog knokten voor de zege en de Oranje voetbalblagen die er lekker lusteloos bijliepen en zo verschrikkelijk plichtmatig hun vak beoefenden dat ik nu ineens begreep dat “wij: de trotse voetballers van het Koninkrijk van Willem Alexander” inderdaad helemaal niets te zoeken hadden in Rusland bij de aankomende WK Niet dat ik voor voetbalhater wil worden uitgemaakt, want dat ben ik juist niet, maar wat deze sportmensen deden, leek helemaal nergens naar. Ik vroeg me zelfs nog af of je zulke selecties inderdaad moet oproepen en de spelers als halve zomerkoninkjes moet behandelen, terwijl hun presteren werkelijk helemaal niets voorstelde.

Wegschakelen dus, hoewel ik in de slotminuten nog even terugkwam en invaller Wout Weghorst bezig zag ergens nog tenminste één keer de bal aan te raken. De stand was 1-1, niemand wilde nog iets extra’s doen en zelfs beelden van doorgewinterde Oranjefans die het alleen maar later zagen worden, zonder dat er iets gebeurde waar ze voor hoefden te klappen, toonden de droeve inhoud van deze “oefenwedstrijd”. Ik kan me niet indenken dat een van de spelers nog iets gezegd heeft tegen een ander. Stilte was de beste paraplu voor deze troosteloze avond.

Tussen drie en zes in de nacht keek ik naar en becommentarieerde ik een NBA Finals wedstrijd tussen de Warriors en de Cavaliers, een kraker van een wedstrijd waarin ene LeBron James 51 punten liet aantekenen, maar toch de wedstrijd verloor. Drie uur lang zag ik entertainment en behoorlijk goede topsport. Ik zag menselijke vergissingen, blunders, fraaie scores, handige acties en een geweldige inzet. Als die voetbalwedstrijd van Oranje tegen de Slowaken, zo bleek me later, slechts 25% van dat alles in zich had gehad, dan was het al een goede wedstrijd geweest.

Sport, zo bedacht ik me, sport moet ergens om gaan. Een sportend mens wil competitie en een plaats om zichzelf te tonen. Of dat nu op een tennisveld, in een volleybalhal of in een tamelijk modern voetbalstadion waar dan ook is…sporters moeten willen winnen, moeten willen presteren, moeten willen strijden, moeten hun best doen. Vriendschappelijke wedstrijden zijn als een kus van je zuster.

Het zo maar een oefenpotje spelen verscheurde ieder idee van een echte wedstrijd. Ik zag slap gedrag, dit was voor niemand iets waard. Zonde van de tijd, het bestede geld, zonde van alles.

Ik zag Weghorst bijna amechtig achter zichzelf aanlopen en struikelend het einde halen. Wat, in hemelsnaam, liep hij daar in het veld te doen? Kon iemand me dat uitleggen? Neen.

Op vrijdagochtend las ik ergens dat bijna 1.5 miljoen mensen naar deze wedstrijd op de buis hadden gekeken. Een grootschalig bevolkingsonderzoek lijkt me wenselijk.