Sportnieuws is déjà vu en déjà bu

Als Hans-Joachim Watzke, de directeur van voetbalclub Dortmund na het ontslag van Peter Bosz vanaf zijn gulden troon beweert dat hij altijd al aan de waarde van het spelconcept van de trainer had getwijfeld, denk ik: had dat dan openlijk en direct uitgesproken of had de man niet aangenomen. Deze trap na gaf maar weer eens aan dat de voetbalwereld vol zit met tamelijk ordinaire heerschappen die er een mentaliteit van lik-me-vestje op nahouden. Ze dragen dure pakken en rijden in sierbakken, maar hun gedrag is o zo verwerpelijk en primair.

Niet dat ik nu wapperend met armen en gedachten vóór Bosz ga staan, want ik denk (of voel) dat hij geen goede trainer is, maar het gedrag van die Herr Watzke is licht zum kotzen, nietwaar?

Infantino

Dan was er nog zo’n wegwerpfiguur uit de voetbalwereld die het nieuws haalde. De aalgladde Italiaan Gianni Infantino, nota bene baas van alle profvoetballers ter wereld, blijkt onzuivere koffie te hebben geschonken toen hij nog niet op de grootste stoel van de voetbalwereld zat. Hij moet Turkse vriendjes op buitengewoon doortrapte manier geholpen hebben, na bewezen omkoping en ander gesteggel. Geheel zoals je kunt bedenken van hoge voetballeiders, die er de laatste jaren toch moeiteloos in geslaagd zijn compleet lachwekkend en zielig over te komen.

Daar waar gerotzooid wordt en regels met smerige voeten worden betreden, winnen voetballeiders toch makkelijk elke competitie. Het is te simpel om met ’s mans achternaam te gaan spelen, maar als je een seconde of twaalf naar de kop van deze voetbalbaas hebt gekeken ga je verder je hele leven graag naar andere sporten dan voetbal kijken. Onderwaterhockey, sjoelen, Formule 1, maakt niets uit.

Sportman van het Jaar

Mag je überhaupt sporten met elkaar vergelijken als het om een grote prijs gaat als 'Sportman van het Jaar'. Dat geldt uiteraard ook voor onze NOC/NOS gala-avond die eraan zit te komen; Max, Tom, Sven…Appels en peren dus en dat was het bij de BBC ook. Eerlijk gezegd schoot ik even in een lichte lach toen ik de krantenkop las dat Roger Federer de strijd daar had gewonnen van onder andere onze dartspeler Michael van Gerwen. Is dat geen no-brainer?

Andere kandidaten waren de American Football-grootheid Tom Brady, atlete Sally Pearson, zwemster Katie Ledecky en para-atlete Tatyana McFadden. Bij laatstgenoemde kon ik niet de juiste sporttak noemen, maar dat is eerder mijn onkunde dan haar (Britse) populariteit. Haar opnemen bij de kandidaten is overigens wel weer politiek correct en wordt in Groot-Brittanië consequent gedaan.

Dat Federer deze verkiezing won lijkt me logisch; want wat is hij een groot sporter, wat een mondiale uitstraling. Ik probeerde hem met onze dartende landgenoot te vergelijken. Dat lukte niet. Waarmee ik Van Gerwen niet degradeer, maar als je in een poll als deze van Federer ('Overseas Sport Personality of the Year') moet gaan winnen. Juist: onmogelijk.

En dan, ik herhaal, desavoueer ik geenszins de dartsport of Van Gerwen, hoewel ik wel durf te stellen dat ik lange tijd geboeid naar tennis kan kijken en dat lukt me zeker niet bij darten.

Pufje

En dan was er nog het pufje van Christopher Froome waar ik, eerlijk is eerlijk, niet eens echt van opkeek. Ja, ik ben zo cynisch als de pest geworden als het wielrennen en wielrenners betreft. Schouders ophalen is vaak mijn eerste reactie op weer eens een dopinggerelateerde actie uit die sport. Froome mag dan nog zo hard geroepen hebben dat hij de schoonste van alle schone renners op deze aardbol is, dat werd vóór hem door vele anderen en ook jarenlang zeer overtuigend gedaan. Van het waswater van die lieden valt, zo weten we allen, slechts zeer onsmakelijke soep te koken.

De reacties van andere renners, collega’s dus, was in sommige gevallen bepaald niet handreikend, bemoedigend of excuserend. Nibali fulmineerde, Martin was stomend kwaad. Zij deden dat hardop en met voorbeelden. En met reden, dat laatste vooral.

Klasse-justitie? Het lijkt erop. Het is bijna het geëigende recept bij Team Sky geworden: rekken, licht liegen, tijd vergaren, op termijn aankomen met uitgebreide, grote, moeilijk te begrijpen rapporten. Niet kies en ronduit verdacht, hoewel ik nog steeds van de club ben die zegt: het moet eerst bewezen worden en de straf dient uitgesproken en opgelegd te worden door een hoge sportautoriteit.

Vandaar dat ik ook al jaren roep: kom tot gelijkvormigheid in straffen, doe 'die zaken' snel, doe het goed en met eer en geweten. Het schijnt vreselijk moeilijk te zijn voor het hoogste echelon bestuurders in onze sportwereld om tot waterdichte formules te komen. Zelfs de wil om de strijd tegen doping gezamenlijk aan te pakken ontbreekt.

Doping

Botsende ego’s en verstrengelde invloeden gaan voor. Juist: walgelijk, maar o zo waar. Ik verwijs slechts naar de heren Hein Verbruggen en Dick Pound die elkaar letterlijk de tent uitvochten met hun respectievelijke organisaties UCI en WADA. Hun onderlinge verhouding, de strijd om macht en hun persoonlijke vetes overstegen de noodzakelijkheid om goed tegen doping op te treden. Sterker nog: van een gerichte anti-dopingaanpak was door hun knallende oorlog geen sprake meer.

Waarom in hemelsnaam komen IOC, NFL, UEFA, MLB, KNVB, UCI, ISU, WADA, FIBA, NHL, USADA en ettelijk meer afkortingsclubs niet razendsnel tot een gezamenlijk, voor iedere sporter op deze wereld duidelijk en overzichtelijk gemaakt handboek waarin precies staat wat wel en niet mag. Hier kan vervolgens op gecontroleerd worden, laat zien wat de straffen zijn en hoe de overtredende sporter ooit mag terugkeren in competitie. Zolang al die wereldorganisaties met elkaar nog niet dezelfde taal spreken, zal het een ratatouille aan regels, wetten, straffen en repercussies geven waar bijna niemand weg uit weet. Dan zullen zaken als deze van Froome blijven ronddrijven in een zure plas.

Dan nog dit fait divers: het feit dat NAC-trainer Stijn Vreven voor een paar wedstrijden kaltgestellt werd in eigen land, lijkt me echt regionaal nieuws. Met de aantekening dat Vreven ernstig snel hulp nodig heeft; anders dreigt een dwangbuis, ben ik bang. Er is al sprake van 'de Gek van NAC'.

Voor de rest viel het deze week wel mee met wat erin de sportwereld gebeurde.

Hoop

Om in betere sferen te eindigen. Antonio Davis, basketballer bij de New Orleans Pelicans in de NBA zorgde bij een stadgenote voor een heel mooie Kerst. De sporter had gelezen dat de vrouw met haar familie ernstig (letterlijk) in de kou zat. Ze had geen geld meer, geen manier om zich te verplaatsen, ze leefde in pure armoede, vol ellende, er was nauwelijks een uitweg, de donkere dagen kwamen eraan: kortom, ze zag geen uitweg meer.

Davis, ik geef toe: met zijn salaris gaat dat makkelijk, trok de beurs, kocht voor de verbaasde mensen een familie-auto en bood hen een groots en rijk kerstfeest aan met alles erop en eraan: cadeaus, lekker eten en vooral warmte en genegenheid.

Er is dus nog hoop.