De heilzame werking van plannendiarree

Hugo de Jonge is misschien wel de meest mediagenieke minister van deze kabinetsploeg. Hij is de amicale kerel die 's zondags keurig naar de kerk gaat of een marathon voor het goede doel loopt. Het CDA weet dat ze niet alleen een ideale schoonzoon maar ook de perfecte kroonprins in handen hebben met de zonnebankbruine bewindspersoon.

Sommige verhalen zijn haast te mooi om waar te zijn en vaak zijn ze dat dan ook. Hugo de Jonge lijkt de uitzondering op die regel. De domineeszoon begon zijn werkende leven als meester van groep zeven, groeide door tot adjunct-schooldirecteur, was de rechterhand van ministers en premier Balkenende, schitterde als wethouder en maakt nu een vliegende start als minister. Ondertussen lijkt hij lekker normaal en spinnen de camera’s hem vriendelijk toe als hij op tv mag.

Wandelende nieuwsfabriek

Hoewel een enkele Haagse journalist verwijtend vraagt waar zijn wetten blijven, zijn de meeste politiek redacteuren in hun nopjes met de vice-premier op VWS. De man is een wandelende nieuwsfabriek. Hij levert actieplannen voor pleegzorg, jeugdzorg en ouderenzorg en tegen zorg-fraude en eenzaamheid onder ouderen. Komende week staat een actieplan tegen kindermishandeling en huiselijk geweld op de rol en later dit jaar zorg voor de allerkleinsten. Het gaat zelfs zo ver dat ik deze week een talkshow redacteur maar half-grappend aan De Jonge’s assistent hoorde vragen of er niet speciaal een plannetje bedacht kan worden om in zijn programma te lanceren.

Daardoor herinnerde ik me een gesprek dat ik jaren geleden had met de huis-historicus van het CDA, Pieter Gerrit Kroeger. PG, zoals hij genoemd wordt, is een begrip in Den Haag. Hij kent de Christendemocraten van binnenuit en draaide jaren mee in de machinerie van ministeries en regeringen. Een wonderlijk figuur met gigantische kennis en een nog groter geheugen.

De wet van PG

Na een optreden bij Met het Oog op Morgen deed hij een politieke strategie uit de doeken. Een manier om als minister positief op te vallen die ik als 'De Wet van PG' onthouden heb. Kroeger had zich namelijk enorm geërgerd aan Lodewijk Asscher die op dat moment minister van Sociale Zaken was. Asscher kon maar geen PvdA-kleur geven aan het kabinet Rutte II. Ongelooflijk volgens Kroeger, omdat Asscher volgens hem goud in handen had. Niet alleen was hij vice-premier, hij had ook de minister van Financiën als partij- en bondgenoot.

De truc is namelijk de indruk te wekken dat je grote maatschappelijke problemen en kleinere knelpunten oplost met een stortvloed aan actieprogramma’s en ministeriële plannen. Door steeds hier een paar miljoen uit te geven of daar een tiental miljoenen tegen aan te gooien kom je daadkrachtig over. Soms gaat het om beeld, werd me uitgelegd. Bepaalde maatschappelijke problemen kun je als minister niet oplossen, maar het helpt enorm als het lijkt dat je er alles aan doet. Dat Asscher die kans liet liggen vond hij onbegrijpelijk.

Nu, jaren later, zit een CDA’er in precies dezelfde positie. De Jonge is vice-premier met een vriend als schatkistbewaarder. Hij is de man die de verpleeghuizen vlot moet trekken, een welhaast onmogelijke taak. Maar deze minister werkt wel volgens 'De Wet van PG'. Hij kent de heilzame werking van een plannendiarree. Energiek en met een brede glimlach presenteert hij het ene actiepunt na het andere. En ja, dat werkt. In de peilingen staat hij in de top drie van meest vertrouwde ministers.

David van der Wilde is politiek redacteur voor De Nieuws BV