Dotan is een product van onze luiheid

Het werkt vrij simpel. In dit voorbeeld noemen we jouw toko even ’Newbie'. Je regelt, zodra de beurs begint, 10 mensen die voor 20 euro een uur lang aan iedereen die ze op de beurs tegenkomen vragen: "Weet jij waar die stand van Newbie is? Dat schijnt echt heel vet te zijn”.

Succes verzekerd. Vervang Newbie nu door Dotan.

Het is één van de vele methoden die bedacht zijn om onze luiheid te verslaan. Want lui en ongeïnteresseerd, dat zijn we.

Bedenk maar eens hoeveel je je al hebt afgevraagd: "Hoe is het eigenlijk met die ene artiest? Daar hoor je ook nooit meer wat van!”

Met ‘daar hoor je nooit meer wat van’ bedoelen we dan dat er op primetime tv of op de radiozender waar we graag naar luisteren niet meer elk uur over gesproken wordt. Maar een beetje moeite doen om zelf eens te Googlen en op te zoeken wat diegene tegenwoordig doet, dat is teveel gevraagd.

Wat zou het mooi zijn als we ons best zouden doen om zelf op zoek te gaan naar mooie muziek of andere vormen van kunst, in plaats van te wachten tot die ons via een groot platform wordt voorgeschoteld. In deze on-demand-tijd zijn de zoekmogelijkheden eindeloos. Op het wereldwijde web kun je ontelbaar veel muziek en andere kunstvormen vinden. Maar nee, wij worden toch vaak liever bediend dan dat we zelf op avontuur gaan. We lopen liever achter een paar goede recensies aan dan iets ongerecenseerds te proberen. We volgen sneller iemand die al een paar duizend volgers heeft dan iemand met een handjevol. Radiozender willen een nummer pas draaien als het al ‘wat doet’. Lekker veilig. Doodzonde.

Niet vreemd dus dat beginnende muzikanten soms radeloos zijn: hoe krijg ik aandacht voor mijn werk?

Dotan probeerde aan het begin van zijn carrière de ‘beursmethode', maar dan een nog net een iets lelijkere variant met niet bestaande personen.

Een wanhoopspoging om jouw en mijn luiheid te verslaan.

En toen hij zijn succes had ging hij er nog mee door ook, dat begrijp ik dan weer niet.

Afijn. Rechtvaardigt onze luiheid het misbruiken van fictieve verhalen over terminale fans voor eigen gewin? Is die Dotan niet gewoon een ontzettende pannenkoek door bewust iedereen voor de gek te houden en bij confrontatie met de feiten nog steeds halve waarheden te vertellen? Zijn dat niet problemen waar hij misschien wat hulp bij kan gebruiken? Ja tuurlijk. Maar dat was al wel genoeg belicht toch?