Extra buitengemeen bijzonder

Hij reed winnend de etappe uit, verpulverde zijn landgenoot en op vrijdagochtend nog roze truidrager Simon Yates en liet van onze Hoop in Bange Dagen, Tom Dumoulin, een spartelende Limburger over die ’s ochtends als tweede vertrok, heel even 'virtueel' in het roze reed en daarna weer tweede kwam te staan. Terwijl de wielerwereld op deze dag toch bijna binnenstebuiten gekeerd werd.

Vreemde vogel

Froome is een vreemde vogel. Hij rijdt nog steeds 'onder verdacht', omdat bepaalde waarden in zijn lijfje niet deugden in de Vuelta van 2017. De intens luie bestuurders van de UCI hebben dit alles laten begaan en zorgen voor een operette die wielersport heet.

Ondanks het feit dat hij dus in september van 2017 al met zijn pies naar de dokter moest en er, zoals het eigenlijk heet, 'gloeiend bij was' wisten de advocaten van zijn ploeg hem drijvend boven water te houden. Hij had niets stouts gedaan. Om dat te bewijzen hadden die gladjanussen echter maanden en maanden nodig en werd Froome toch maar 'gewoon' gedoogd in koersen waar vele andere profrenners zonder pardon (zoals het hoort) voor even aan de kant waren gezet.

Ja, klasse-justitie past heel goed bij vele sportbonden en helemaal bij de UCI.

Onwaarschijnlijk

Wat Froome gisteren heeft laten zien, lag dicht tegen 'onwaarschijnlijk' aan, terwijl ik ook iemand hoorde zeggen 'eng en onmogelijk'. Wat gebeurde? Froome reed een vlotte solo van 80 kilometer over drie idioot zware cols. Hij manifesteerde een ongekende kracht die vooral afstak tegen de Chris Froome die we eerder in de Giro aan het werk zagen. Toen was hij slapjes, niet stuurvast, weifelend onzeker en zelfs, op enig moment, klaar om af te stappen.

Na vrijdag weten we meer. Of? Froome was dik in orde, demarreerde, liet de rest spartelend achter (zijn landgenoot en roze truidrager kwam op bijna 40 minuten achterstand binnen en kotste zijn ziel eruit en wenste dat de kist meteen gesloten werd).

Froome liet onze Tom heel even in de waan dat hij misschien toch nog wel de Giro kon winnen, maar toen de eindafrekening bij de Limburger gepresenteerd werd, bleek Dumoulin nog steeds tweede te staan, maar een oplawaai van jewelste te hebben gehad van de spichtige, ietwat nerveus reagerende Froome.

Buitenaards

Zijn manier van rijden, zijn hele prestatie was ongelofelijk, strak, sterk en ja, op sommige momenten zelfs 'eng'. Soli van deze soort kom je zelden nog tegen in de moderne wielrennerij. Dit was, zoals Theo Koomen het waarschijnlijk genoemd had, 'buitenaards'.

Ik keek met respect en ook verwondering. Kon dit? Kleurde hij hier nog steeds binnen de lijntjes? Dat zullen laboratoriumonderzoeken duidelijk moeten maken, maar de gang van zaken van zijn ploeg Sky in ogenschouw te hebben genomen, zal er geen vuiltje aan de lucht zijn.

Wat ik hier poneer? Dat Froome zo’n speciaal werkstuk afleverde dat normale sportvolgers daar niet alleen de wenkbrauwen over ophaalden, maar zich tevens afvroegen of dit heldere soep was.

De wielersport heeft, door de jaren heen, een sfeer gecreëerd waarin buitenstaanders bij buitengewone prestaties van wie dan ook, niet alleen bedachtzaam aan hun kin krabben, maar zichzelf de vraag stellen: kan dit?

Ja, het klopt, dat is oneerlijk tegenover de sportende mens, maar de wielerwereld heeft wat dat betreft verrekte weinig good will. Men heeft ons te veel en te vaak belazerd en daardoor is die sfeer hierboven beschreven, ontstaan.

Een 'clean' huzarenstukje

Wat ik nu hoop, en wat ik wel durf op te schrijven of durf uit te spreken, is dat ik dus hoop dat Froome 'clean' dit huzarenstukje heeft afgeleverd. Ik weet dat openlijk je twijfel over heel bijzonder presterende sportlieden uitspreken niet done is en ik beschuldig hem nergens van, maar ik voel een kriebeling in de rug.

Neen, ik klaag hem niet aan, neen, ik zeg niet dat hij versterkende middelen heeft gebruikt, want dat kan ik vanuit mijn positie aan de zijlijn, niet bewijzen, maar ik voel wel die kriebel.

Ik hoop dat deze prachtige prestatie zijn glans behoudt. Ik hoop niet dat er over een maand of 27 ineens een persbericht naar boven komt waarin gewag wordt gemaakt van een 'positieve test' bij renner Chris Froome in mei 2018.

Ik hoop, kortom, dat ik naar een hele speciale prestatie heb zitten kijken en niet naar een opgefokte atleet, die met behulp van gladjanussen met een esculaap op hun overall voor de overwinning hebben getekend.

Ik hoop het voor Froome, ik hoop het voor de wielersport en ik hoop het voor de gehele sportwereld en eigenlijk voor de mensheid. En ik hoop het ook voor mezelf.

Uit de dood herrezen, opgestaan, diep ademgehaald en 80 kilometer solo gereden en iedereen om hem heen weggeblazen. Kom daar eens om.

Ja, ik hoop inderdaad dat het schoon is gebeurd. Ik hoop dat heel erg, maar ik weet dat ik de afgelopen dertig, veertig jaar ettelijke malen bedonderd ben door Froome’s voorgangers. En dus schrijf ik dit op, idioot die ik ben.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.