En ja…die Spelen

VdH sprak ons toe als Olympische baas van de Oranje-troepen en voor al die sporters die zich nog steeds opmaken om naar Tokio af te reizen en er in juli onder het inmiddels iets verzwakte schijnsel van de vijf ringen te gaan sporten, waren dat toch meer dan goed bedoelde woorden. Of ik ook 'enthousiast' werd nu het begrip Olympisch weer langzaam begon op te flikkeren? Mwaw, eigenlijk nog niet zo erg.

14 regeltjes

Dat de Russen er weer eens op gewezen werden dat hun rijdende laboratoria bij grote sportontmoetingen nu echt doorzien worden door anderen en dat ze gewoon niet mee mogen doen en van afstand moeten toekijken, zou in een normaal jaar, even een flink journalistieke kluif geworden zijn, maar het passeerde ons nu in de tsunami van COVID-19-berichten en leverden bij velen slechts slap schouderophalen op.

In mijn 'eigen' Trouw, een krant die ik al een halve eeuw trouw ben gebleven, waren er zegge veertien regeltjes aan besteed: kleine feiten en data en geen enkele mening.

Brede glimlach

Terug naar VdH. In zijn jaren een fenomenaal goed zwemmer op de korte afstand. Hij was een echte winnaar, en nu, twintig jaar later, straalt hij een optimistische, enthousiaste en soms te enthousiaste Olympische levenslust uit die hij uiteraard geborgd weet met zijn eigen Olympische bestaan en herinneringen, maar die soms, zoals eerder gezegd, een tikje over de kademuur klotsen.

Ik heb, dat is ook waar, door de decennia geleerd, dat een flinke dosis enthousiasme bij Olympische sportbaasjes niet vreemd is en waarschijnlijk ook gewenst wordt. VdH is vaak te zien met die brede glimlach die zijn gezicht siert en die niet alleen tevredenheid behelst, maar zo kijkt hij vaak het leven in, zeker het bestaan van de Olympische sporter. Of hij voldoende remolie aan boord van zijn huidige sportbestaan heeft, weet ik niet, maar hoop het wel.

Losse flodder

Zijn oproep van nu, in deze krankzinnige tijden, ook voor de mondiale sport, was om dat hele gezelschap aan hardlopende, hoog springende, zeilende en jubelende, scorende en ook in de toekomst teleurgestelde sportlieden even een zetje in de rug te geven. Zoiets van: het klinkt gek, want niemand denkt nu aan juli 2021, maar ik wel en ik zeg jullie dat het door zal gaan daar in Japan. Dat het een reactie is op het nieuwsbericht dat een substantieel deel van de Japanse bevolking heeft duidelijk gemaakt geen been meer te zien in die Olympische Spelen, is niet zo gek.

Vandaar ook zo’n zin als: "Ik weet hoeveel werk erin is gaan zitten, ook voor de sporters", lijkt een losse flodder, maar hij maakt duidelijk dat niet alleen die Japanners de basis voor deze Spelen hebben neergelegd, maar dat al die 10.000 sportlieden die in 2021 naar Tokio denken af te reizen, ettelijke uren en een deel van hun leven in dit project hebben gestoken. Tokio 2021 ligt zo’n zeven maanden van ons weg, maar wat er in die tijd kan gebeuren op de planeet aarde is hogelijk onzeker.

Zorgen

Neen, ik wil niet meteen een sombere stemming kweken bij al die sportende mensen, maar ik kijk met enige zorg vooruit. Ik zie de verschuiving van de Australian Open, ik zie de problemen rond het invullen van de speeldata van tennistoernooien en wielerwedstrijden en het opstarten van competities in Olympische sporten en begrijp dat geen enkele sport die op mondiaal niveau 'dingen' wil gaan doen, zekerheid heeft. Hoeveel sporters moeten zich niet nog weten te plaatsen? En waar vinden die wedstrijden plaats?

Zeker is niemand en we verbergen ons nu snel en vol hoop aan die ettelijke honderden miljoenen 'prikjes' die ons leven weer een beetje kleur moeten gaan geven. Alleen dat onderdeel van ons bestaan zal de komende maanden volop in de belangstelling staan en een giga golf aan commentaren, kritieken en ook applaus gaan opleveren. De simpele redenatie: als we met heel velen ingeënt zijn, kijken we anders tegen de wereld aan en lijkt het pad naar normalisering weer gevonden te zijn.

Het is en blijft afwachten

Op zich een valide gedachte, ware het niet dat kenners van virussen ons toch nog even een voorzichtig "ho" toeroepen: dat vervelende virus wil n.l. graag strijdend ten onder gaan, zo blijkt, net als iedere topsporter. Er zijn wetenschappers die ons inlichten over het muteren en anderen spreken over derde, vierde of vijfde golven en ik heb geleerd dat je het best naar die mensen kunt luisteren: ondanks het feit dat zij het ook allemaal niet helemaal precies weten, geef ik hen toch meer credits dan de op pannen slaande protesterenden aan de Hofvijver in Den Haag.

Ik weet niet hoe VdH naar die wetenschappers kijkt en luistert. Zijn vader is arts en kan hem wellicht een kleine bijles geven. Feiten hebben we niet, het is en blijft afwachten wat er gaat gebeuren met het virus in de eerste maanden van 2021. Dat er in hoog tempo zal worden doorgeprikt in iedere arm die aangeboden wordt, lijkt alleen maar gunstig, maar ook dat verhaal kent nog wel kleine vraagtekens en wellicht ook nog uitroeptekens.

Ankerpunten

Dus? Dus is het afwachten en dat is juist voor al die sportlieden die in juli in Tokio willen zijn een behoorlijke opgave. Sportlieden willen ook en liefst tijdig, vaste grond onder de voeten, ze willen leven via zekere ankerpunten in hun leven en ik denk dat het virus daar niet echt rekening mee houdt. Als, zo heb ik na lezing van teksten van virologen van naam begrepen, we in 2021 weer snel een golf van 'positieven' over de wereld te verwerken krijgen, dan zal het een buitengewoon spannend Olympisch voorjaar worden. Wie kan er waar trainen en aan wedstrijden meedoen, als weer dat afschuwelijke woord 'lockdown' over de wereld gaat rollen? Wie kan er vrijuit reizen, waar zijn toernooien en testwedstrijden, waar kan je trainingskampen opslaan, waar is het veilig en waar niet? Wie heeft er enige zekerheid in haar of zijn bestaan?

VdH houdt, lang op voorhand, de moed erin en dat siert hem. Zijn realisme wordt gestut door andere componenten dan die virologen die helemaal niet met de Spelen van Tokio bezig zijn, gebruiken. In ons complete sportbestaan van thans zijn maar heel weinig zekerheden aan te treffen. VdH zegt letterlijk: "Het is het grootste sportfeest op aarde en dat verdienen ze." Die laatste zin, uit zijn context gehaald, is multi-interpretabel. Wie verdienen wat? De sporters dat ze kunnen hollen en winnen en vooral heel veel kunnen verliezen…Of Japan en Tokio dat ze de blije sportgemeenschap van deze aarde mogen ontvangen. Dat was het geval in het oude normaal, nietwaar?

Slag om de arm

Ons allen staan buitengemeen spannende tijden voor de deur. Natuurlijk zou het fantastisch zijn als Tokio virusvrij kan plaatsvinden en als we nachtenlang naar excellente topsport op de thuisbuis kunnen gaan kijken, maar die zekerheid bestaat nu dus niet. Dat weet VdH ook, maar zijn woorden waren toch een goedbedoelde amuse-gueule voor zijn sportlieden en anders niet.

Ik hoop heel erg dat Pieter gelijk krijgt, maar neem het recht enkele kleine slagen om de arm te houden, zonder voor een sombere misantroop te worden aangezien. Een topsporter weert zonder meer 'het onbekende' uit haar of zijn bestaan. En dat is juist de niet weg te gummen grootheid die ons allen nog tijden zal omgeven: het onbekende.