Als je kunt: word papa of mama!

Veel leeftijdsgenoten vinden zoiets veel te definitief en beperkend voor het leven dat ze nu leiden. En laten we daar niet moeilijk over doen; geredeneerd vanuit je eigen vrije tijd beperkt het je leven inderdaad behoorlijk.

Uitslapen kun je de eerste jaren wel vergeten. Andere cliché’s kloppen ook. Naar leuke feestjes kun je vaak niet meer samen met je partner. Je wereld is soms wat klein. Terwijl je een serieus telefoontje probeert te plegen, zie (en ruik) je dat je kind het absorptievermogen van haar luier heeft overschreden.

Maar beste mensen: het mag de pret niet drukken. Get over yourself en probeer een kind te krijgen.

Mijn dochter wordt in augustus 3 jaar oud. Toen ik haar van de week kwam ophalen bij de kinderopvang, en ze me al spelend op het buitenplein aan zag komen: riep ze trots naar alle andere aanwezige kinders: DAT IS MIJN PAPA!!! Groter geluk maak je niet mee in je leven.

Zo’n klein mensje in huis dat elke dag leert en ontwikkelt, ons elke dag wakker maakt met de vraag of we een banaan voor haar willen pakken als ontbijt, samen puzzels wil maken en ELKE keer wegrent als je haar aan wilt kleden terwijl ze roept pak-me-dan-als-je-kan. Dat danst op Kinderen voor Kinderen, meezingt met Vaiana en Frozen, en spontaan haar tong verliest als er iemand binnenkomt die ze niet kent. Je een kusje geeft als je je niet lekker voelt, jou ook een hapje van haar koekje gunt (als het meezit) en veiligheid bij je zoekt als ze iets een beetje spannend vindt.

Tijd voor uitstapjes met vrienden en andere leuke dingen kun je met een beetje inzet heus wel creëren. Er is kinderopvang, er is (hopelijk) familie of kennissen die wel op willen passen af en toe.

Alleen generatiegenoten die ook al aan de kinderen zitten, dat zou nog wel wat beter kunnen. Dus: als je de mogelijkheden hebt: HOP HOP HOP! Het is het beste wat mij ooit is overkomen.