Dat had ik dus niet mogen zeggen

Afgelopen maandag stuurde ik een – toegegeven, enigszins provocerende – tweet, om een onderwerp in ons radioprogramma Dit is de Dag aan te kondigen. Journalist Elma Drayer was te gast en zij verdedigde de stelling dat het terecht is dat de viering van het 100-jarig algemeen kiesrecht niet al dit jaar, maar pas in 2019 wordt gevierd. Mannen hebben sinds 1917 algemeen kiesrecht, vrouwen sinds 1919. En Elma vindt, met Kamervoorzitter Khadija Arib, dat festiviteiten daaromtrent in 2019 plaats horen te vinden en niet al vanaf 2017, zoals aanvankelijk de bedoeling was. Ik kondigde het gesprek met Elma aan met de volgende tweet:

Als gezegd: het was een beetje provocatief geformuleerd van mij, dat zie ik ook wel, maar toch: feitelijk vraag ik alleen maar of wij mannen dit jaar mogen vieren dat wij 100 geleden het algemeen kiesrecht kregen. En algemeen wil dan zeggen: geldend voor alle mannen. Voor 1917 mochten vooral rijken en notabelen stemmen, van 1917 kregen ook arme mannen stemrecht. Aangezien mijn familie voor zover ik weet niet rijk of notabel was, vermoed ik dat mijn (over)grootvaders sinds 1917 voor het eerst mochten stemmen. En ik gaf aan dat wel een feestje waard te vinden.

Enge man

Dat had ik dus niet mogen zeggen… In de uren, nee, dagen die volgden op deze tweet liep mijn time-line op twitter helemaal vol. En niet per se met complimenten. Ik was een ‘enge man’, zo werd gezegd, ik was een ‘seksistische lul’, een sukkel, ik stak met deze tweet ‘een middelvinger op richting vrouwen’, ik was trots ‘op een foute geschiedenis’. Natuurlijk werd mijn geloof er ook bij gehaald: ik was ‘nog erger dan een witte man, namelijk een christelijke witte man’ en ‘God had moeten ingrijpen’ toen ik mijn stemrecht kreeg. Nou ja, het is slechts een kleine bloemlezing van wat ik over me heen kreeg.

Arjen Lubach

Het is trouwens grappig om te zien hoe zo’n twitterstormpje zich ontwikkelt. Hij begint langzaam maar gestaag en zwelt echt aan als in de loop van de tijd bekende Nederlanders ook even een plasje komen doen. Arjen Lubach verbaasde zich erover dat hij zich nog steeds verbaasde over ‘de kronkels in mijn hoofd’, van GroenLinks-Kamerlid Liesbeth van Tongeren moest ik maar stilletjes in mezelf gaan mopperen ‘dat wij mannen ook niks meer mogen’ en Claudia de Breij complimenteerde al die mannen die zich over mijn tweet opwonden.

#metoo-tje

Wie de voorgeschiedenis niet kent, maar alleen de reacties leest zou de indruk kunnen krijgen dat ik enorme schender van vrouwenrechten ben, een man die niets liever wil dan de vrouw terug achter het aanrecht, een man die niet moeilijk doet over een #metoo-tje meer of minder, kortom een zeer ongeëmancipeerde hork die vrouwen minderwaardige wezens vindt.

Geen middelvinger

Beste mensen, het zal jullie verbazen (maar niet heus): ik ben vóór gelijke rechten van mannen en vrouwen. Ik ben niet er niet trots op dat vrouwen later algemeen kiesrecht kregen dan mannen, ik steek geen middelvinger op en al helemaal niet tegen vrouwen, ik word zelden beschuldigd van seksisme. Echt, niets van dat al.

Het enige wat ik in deze tweet deed was mijn vreugde uiten over het stemrecht dat mijn voorvaderen 100 jaar geleden ten deel viel. En ja, dat was twee jaar eerder dan dat mijn (over)grootmoeders stemrecht kregen. Ik ben daar niet trots op, ik ben daar niet blij mee, ik verheug me daar niet in, ik stel alleen vast dat het zo is gegaan.

Dat kun je dus niet meer zeggen in 2017. Kennelijk is het gender-debat zo verkrampt op dit moment, dat heel veel mensen in zo’n tweet dingen lezen die er niet staan en die ik dus ook niet bedoel. Wat er gebeurde, is dat de (wat mij betreft terechte) norm van vandaag, namelijk dat mannen en vrouwen gelijke rechten hebben, hier op de geschiedenis werd gelegd. En wat bleek? Er was ongelijkheid tussen 1917 en 1919! En dat wil Tijs gaan vieren? Schande! Nee, ik wil niet de ongelijkheid vieren, ik vier dat wij mannen stemrecht kregen, dit jaar 100 jaar geleden.

12 december

Over een paar weken, op 12 december, als het precies 100 jaar geleden is dat mijn mannelijke voorgeslacht stemrecht kreeg, eet ik een taartje. Over twee jaar, als het ook voor vrouwen 100 jaar geleden is dat ze stemrecht kregen, eet ik een hele taart.

Luister hier het prettige gesprek dat ik had met Elma Drayer.