Is er nog hoop na Donald Trump?

Het is het geloof dat erodeert. En als je de analyses over de Trump-aardschok goed laat doordringen, dan ben je bijna een zonderling als je durft te zeggen nog wel ergens in te geloven.

Laat ik maar meteen kleur bekennen. Ik geloof nog steeds. Zo ben ik ook positief over de Trump-revolutie. Het dwingt tot nadenken, luisteren en het dwingt vooral tot een politieke heroriëntatie.

De traditionele partijen, het establishment (of noem het de politieke klasse), liggen aan de beademing. Zij zijn zich doodgeschrokken van de stem van het volk. Maar je kan het ook minder zwaarmoedig inzien. Het huidige politieke bestel, en vooral de vertegenwoordigers daarvan, zijn vergelijkbaar met Vroom & Dreesmann.

Een warenhuis dat er altijd was, al wist je eigenlijk niet waarom. Op een gegeven moment kwam er bijna niemand meer, we betreurden dat het weg ging, maar zelfs toen V&D nog bestond was het al nostalgie. Iets nieuws bedenken, daar gaat het om. We zien en horen nu overal, zoals VVD-leider Rutte dat noemt, de stille meerderheid. Die meerderheid is dus niet stil meer.

Dat komt trouwens vooral door de sociale media, want elke ongerechtigheid in de samenleving kan onmiddellijk worden geuit en wordt verspreid via de digitale snelweg. Het maakt allemaal niet uit, maar de kern van de oprisping is meestal dat men ergens tegen is. We schieten er met z’n allen van in een kramp en het is verlammend.

Tegen zijn is een signaal, maar niet het antwoord. Waar wij met z’n allen vóór zouden kunnen zijn wordt door de politiek niet of nauwelijks aangeboden. Nog voor Trump het Witte Huis heeft overgeschilderd – ik ben benieuwd naar de kleur - wordt duidelijk dat de meeste plannen van hem onhaalbaar zijn, wat overigens niet wegneemt dat voor zijn onberekenbaarheid moet worden gevreesd. Maar ook Trump kan niet in z’n eentje plots de geschiedenis herschrijven, zo zei de Amerikaanse oud-politicus Henry Kissinger deze week.

Bij ons hier op het vlakke land worden de traditionele partijen meegesleurd in de negatieve opinievorming. Ik vrees soms dat partijen hun oren laten hangen naar wat ze op straat horen en gaan uitventen wat daar wordt gezegd. Dat is gevaarlijk. De politiek moet luisteren en iets doen met wat er wordt gezegd.

Als niemand wil werken tot het zeventigste jaar, bedenk dan een alternatief om de AOW betaalbaar te houden. Als je de belastingparadijzen wil aanpakken, beloof dan niet dat je het gaat doen, maar doe het. Niet lullen maar poetsen, was ooit een gezegde. Ik ben overigens benieuwd naar de campagnestrategie van de partijen.

Want het verschijnsel beloven staat ernstig onder druk. Ook zeggen wat kan, wat moet en wat niet haalbaar is verkoopt als je het maar met overtuiging brengt. En dat geloof, dat houd ik. Ook al is het tegen beter weten in.

Kees Boonman is politiek commentator en elke zaterdag te horen in Kamerbreed.