Column Sana Valiulina: Dekzamini of Pantha rhei

Ik ben opgegroeid in een oneindig land met oneindige voorraden water gas en olie. Het kon allemaal niet op in onze miezerige appartementjes. In het westen kent men nog altijd de horrorverhalen over Russische huizen waar ’s nachts de verwarming aan stond en de ramen wijd open. Je kon de radiatoren immers niet uitzetten want centraal geregeld. Hetzelfde gold voor water. Neem nou zo’n legendarische kapotte kraan waaruit dagenlang non stop water stroomde.

Deze idylle van oneindigheid heeft ook de psyche van uw columnist beïnvloed. Toen ik naar Nederland kwam vond ik bijvoorbeeld de afwas doen in een teiltje een gruwel en bijzonder onhygiënisch. Wij deden dat onder stromend water. Tanden poetsen terwijl je de kraan laat lopen was voor mij vanzelfsprekend. Maar pantha rhei en zo leerde uw columnist eerst dat alles eindig was en later dat die eindigheid wel eens erg snel kon optreden. Met een waterkraan waar geen water meer uit stroomt als beangstigend symbool.

En laat dat nou ons precies overkomen in de zomer op ons mooie Griekse eiland. Vanwege watertekorten en de noodzakelijke reservevoorraden bluswater komt er maar vier uur per dag water uit de kraan. Midden in een hittegolf. Gelukkig kunnen we emmertjes water halen uit een nabijgelegen waterbron bij een kerk.

Een rondgang in het dorp leverde verschillende scenario’s op. Een: het water wordt gratis uitgedeeld aan vriendjes en relaties voor hun tuinen, in ruil voor stemmen tijdens de verkiezingen. Twee: deze geruchten worden verspreid om de zittende burgemeester zwart te maken, er was gewoon te weinig regen afgelopen winter. Drie plus een oplossing: de bronnen rond het dorp zijn opgedroogd maar de eigenaar van een ijzerwinkel heeft een bron op zijn land die hij misschien ter beschikking wil stellen. Vier: geen competente vaklui om het ingewikkelde waterleidingsysteem te beheren, ook hier dus het personeelstekort. Vijf: vanwege politieke spelletjes verzuimen de autoriteiten al jaren om een centraal waterreservoir aan te leggen. Om het regenwater en de natuurlijke waterbronnen waar het eiland nog zo rijk aan is, in op te slaan. Bij dit scenario wordt het socialistisch meisje in me wakker. Zij roept enthousiast dat dit de ideale oplossing is. Helaas blijft dit voorlopig op het niveau van de verkiezingsbeloftes. En Griekenland, en niet alleen Griekenland, kennende… Ook over de rol van de toerist - die recht heeft op x aantal douchbeurten per dag en natuurlijk op zijn zwembad - lopen de meningen uiteen. Ontkennend of schroomvallig als de respondent in de toeristenindustrie zit, eenduidig en uitgesproken als dat niet het geval is.

Intussen wordt mijn net aangewakkerde socialistische vuur getemperd door de weinig verheven werkelijkheid. Waarvan de onverbiddelijke wet luidt: ieder voor zich. Nuchtere Grieken raden ons in koor aan een watertank aan te schaffen. Zij hebben die lelijke zwarte ondingen – dekzamini - allemaal op hun dak staan. Wordt gevuld met water uit de waterleiding en schakelt in als deze wordt afgesloten. Dekzamini dus op ons mooie witte huisje die ons zal inwijden in de nieuwe, eindige realiteit. Pantha rhei.