Mart op Maandag: Sport zat, maar helaas

Deze groep sportvrouwen dus. En ik? Mijn antwoord is even simpel als ook nederig. Ik zag helemaal niets. De uitleg: mijn vrouw had, op haar 65e verjaardag, een reünie van haar oude basketbalploeg(en) georganiseerd. Ja, bij ons thuis. Dat was leuk, had ze gezegd.
Om kwart voor acht liep ik met gehuurde in- en uitklaptafels door het huis te sjouwen, om halfzeven ’s avonds was de meute vertrokken.

White Wine Stars

De club, een eerbiedwaardige eredivisie vereniging die een aantal decennia goed meedraaide aan de Nederlandse top, heette White Stars. Sinds gisteravond heb ik dat officieel gewijzigd in White Wine Stars. Bij koninklijk besluit goedgekeurd.

Het leukste zijn reünies uiteraard voor diegenen die het aangaat. Ik was aangetrouwd, kende wel namen en situaties, maar was op deze dag chef inschenken, butler, chef comité van ontvangst en hoofd van de afdeling uitgeleide. Daar tussendoor waste ik de soepkommen, borden van de salades en garnalencocktail, probeerde zoveel mogelijk flessen witte wijn koud op de lange tafels te krijgen en zocht naar het telefoonnummer van een goede oorarts in de buurt.

Gekwebbel

Tijdens reünies wordt er veel gepraat en als twintig vrouwen dat tegelijkertijd staan en zitten te doen, geeft dat een goed, iel geluid. Dat heet gekwebbel. Bij reünies van mannenploegen is dat waarschijnlijk niet heel veel anders, alleen de toonhoogte verschilt.

Het waren allemaal vrouwen die op enig moment in hun leven behoorlijk goed gebasketbald hadden en die White Stars tot een sub-topteam hadden gemaakt. Sommigen van hen waren international geweest, snel uitgerekend een stuk of zes. Anderen waren ook toppers op het softbalveld geworden, en een paar waren in beide sporten uitblinker geweest.

De oudste van de aanwezigen was 82 jaar oud, de jongste was 62. Allen White Stars uit Haarlem; vrouwen die van alles in het leven hadden gedaan: lerares lichamelijke Opvoeding (6X ALO), lerares wiskunde, lerares lagere school, ambtenaar, professor, stewardess, huisvrouw, lerares Frans, beeldhouwster. Ze zagen elkaar, begonnen te praten en hielden niet meer op.

Het moest doorgaan

En ik moest de bijeenkomst kort inleiden. De coach van de dames, Freek Witte, was twee dagen geleden overleden. Ik had vroeger met Freek samen gespeeld, alle vrouwen hadden onder hem getraind en dus was er plaats voor enige overdenking. Allen waren we even verdrietig en dachten we aan hem. Ja, de reünie moest wel doorgaan. Tijdens de gehele dag stond zijn foto, zichtbaar voor iedereen, op een tafel.

En ik had me, omdat het zo hoorde, in dienst gesteld van deze sportvrouwen die allen nog gezonde kijk op sportzaken hadden, die de sportkrant goed lazen, die kritisch en bij de les waren en die dus, op deze middag, geen oog hadden wat de sportwereld hen had kunnen brengen.

Nuchtere woorden

Niemand vroeg naar een uitslag en toen er, uit de keuken de korte mededeling kwam dat Verstappen uitgevallen was, haalde bijna eenieder de schouders op; “What’s new Pussycat”, zong er een. Ajax gewonnen? Iemand: ”Dat valt me mee…” Nederland Europees kampioen! Een ander: ”Natuurlijk, dat waren ze aan hun stand verplicht…” Niet veel meer tekst, alleen kernpunten, nuchtere woorden.

Een van de hoogtepunten was (uiteraard) de groepsfoto en daarnaast het van elkaar overnemen van emailadressen en telefoonnummers. Beide onderdelen namen tijd in beslag en gingen niet onopgemerkt voorbij.

Wat me werkelijk trof was de grote mate van bijna tederheid waarmee de vrouwen elkaar en elkaars levens behandelden. Hier zat vele jaren georganiseerde sport bij elkaar; vrouwen die het goed en gezellig hadden gehad, die in het buitenland hadden gespeeld en daar gierend van de lol over vertelden (Weet je nog dat jij….), vrouwen die waren gaan studeren en uitgewaaid waren en die, allen met een flinke dosis levenservaring, nu aan lange tafels zaten te eten en drinken.

Doof

Ze waren per fiets gekomen, met de trein, auto en eentje lopend en eentje die door haar echtgenoot “was afgezet”, zoals ze zei. Na de omhelzingen en gil partijen was er heel veel in een passend gesprek gevallen, overal en tussen iedereen. Met respect schonk ik in en zette thee en koffie en hoorde soms een vleug gesprek. Vijf uur lang duurde deze bijeenkomst. De witte wijn kreeg ruim applaus, de taart met een witte ster (White Stars nietwaar!) speciaal gemaakt, plakboeken gingen open en om zeven uur zat ik steenkapot en uitgewoond aan tafel. Doof ook.

Dit was mijn sportdag geweest. Niets gezien en o zo veel geleerd. Mij nergens aan geërgerd en heel veel gelachen. Begrip gekregen voor vrouwensport en nederig gebleven.

Ik raad iedere sporter, man of vrouw, aan ooit naar het wapen van de leuke reünie te grijpen en tevreden te zijn over de tijd dat men gesport heeft. Doe het. Het werkt vreselijk tevreden makend, soms ook ontnuchterend en het laat zien dat je elkaar, after all those years, nog steeds heel veel te vertellen hebt.