Meryl Streep produceert 'smug' met haar kritiek op Trump
- Nieuws
- Meryl Streep produceert 'smug' met haar kritiek op Trump
[EO] Meryl Streep heeft het weer gepresteerd. De hele wereld praat over haar en haar acceptance speech tijdens de uitreiking van de Golden Globes.
De wereldberoemde actrice – bekend van rollen als Margaret Thatcher in The Iron Lady (2011) en Sophie Zawistowska uit Sophie’s Choice (1982) - kreeg de Cecil B. DeMille Award voor haar gehele cinematografische oeuvre.
De echte reden voor alle aandacht was echter de inhoud van haar speech waarin ze president-elect Donald Trump afserveert zonder hem bij name te noemen. Ze verwijst impliciet naar Trump die tijdens zijn campagne een gehandicapte journalist belachelijk maakte door hem te imiteren, in november 2015. Streep zegt daarover, en ik vertaal: "Er waren vele, vele, vele krachtige performances dit jaar. Maar er was één performance die me stijl achterover deed slaan. Het was effectief, maar het was niet goed. Maar het deed het publiek lachen." Streep riep verder haar collega-acteurs op om schouder aan schouder te staan met de getergde journalistiek in de Verenigde Staten.
Trump was boos, maar dat is ie eigenlijk altijd. En de rest van de wereld boog en klapte voor deze getalenteerde actrice die het in haar eentje op durfde te nemen tegen de machtigste man ter wereld.
En toch werd ik er een beetje moe van. Van al die Hollywood-acteurs die in de grootste glamour elkaar over de rug aaien en complimenteren over hun goede acteerprestaties, en elkaar obligaat wijzen op de zware verantwoordelijk die een dergelijke briljantheid met zich mee neemt.
In herinner me een Southpark episode uit 2006, Smug Alert! waarin de inwoners van het fictieve stadje in Colorado zo opscheppen tegen elkaar over het feit dat iedereen heel milieubewust een hybride auto rijdt, dat er een soort smog van morele zelfbevrediging (smug) over de stad neerdaalt. Als deze smugwolk samenkomt met de duizend maal grotere wolk van George Clooney’s Academy Award acceptance speech uit datzelfde jaar, dreigt een wereldwijde milieuramp van ongekende proporties.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Clooney zei dat jaar, en ik vertaal weer: "Wij, Hollywood, wij waren de eerste die over aids spraken, terwijl daarover elders alleen maar werd gefluisterd. We spraken over burgerrechten toen het nog niet echt populair was. En wij, weet je, wij brengen zaken ter sprake. Wij gaven Hattie McDaniel een Oscar in 1939 toen zwarten nog op de achterste rij van het theater moesten zitten." McDaniel was de eerste Afro-Amerikaanse vrouw die ooit een Oscar kreeg.
Droge ogen
Streep en Clooney wijzen enerzijds op terechte problemen – aids, raciale segregatie, persvrijheid – maar doen dit tegelijkertijd op een manier die alleen te omschrijven valt als morele zelfbevrediging. Streep opende haar speech met: "Wij in deze zaal behoren tot het meest gecriminaliseerde segment van de Amerikaanse samenleving: Hollywood, acteurs van buitenlandse komaf, en de pers". Zeg dat eens met droge ogen in de sloppenwijken van Chicago of de getto’s van New York. Clooney zegt dat ie trots is dat acteurs out of touch zijn met de rest van de wereld. Maar dat is precies het probleem.
De oproep van de miljoenen verdienende, elkaar Oscars en andere prijzen toestoppende, blanke, geprivilegieerde acteurs doen alsof hun Hollywood het epicentrum is van een moreel rechtvaardige wereld, terwijl weinig plekken meer van achterklap, intriges en antidepressiva aan elkaar hangen als precies deze scene. Het is precies dit hautaine gedrag van precies deze elite die Trump zijn aanhangers heeft bezorgd. En het is precies hetzelfde gedrag van de culturele elite in Nederland die Wilders aan zijn electorale winsten helpt.
We willen geen smug, geen morele luchtvervuiling.
Frank G. Bosman is cultuurtheoloog en commentator bij Dit is de Dag
