Tennis, anyone?

Het tennis dan. Hoeveel echte wedstrijden moet Rafa Nadal eigenlijk spelen als hij op een Grand Slam uitkomt? Voorbereidingspartijen dus, wedstrijden van drie sets tegen op stoom zijnde tegenstanders. Om in vorm te komen. Het spel van de Spanjaard in Melbourne was bij tijden 24-karaats. Weet u nog hoe hij de aanstormende Griek Tsitsipas een lesje leerde in de halve finalewedstrijd? Het werd 6-0 in de derde set en de Griek staat nu nog naar zijn eigen schaduw te zoeken. De mouwloos spelende Nadal maakte op krachtige manier duidelijk dat de nieuwe vedetten nog even in de wachtkamer moeten plaatsnemen.

Mouwloos?

Ja, Nadal kiest voor deze Rocky-look om zijn lichaam weer beter uit te laten komen en vooral aan zijn tegenstrevers duidelijk te maken dat hij nog steeds in prima vorm is. Alles piept en kraakt bij hem, maar op zijn spel tot de finale was helemaal niets aan te merken. Het ging te makkelijk zelfs en dan is die verpletterende 6-0 tegen Tsitsipas nog niet eens spreekwoordelijk. Nadal speelde toen zakelijk, zelfs mooi en elegant tennis. Hij hakte niet, maar sloeg, hield de games kort en drong diep door in de zwakke zijde van zijn tegenstrever. Dat belooft heel wat voor de finale tegen Novak Djokovic.

Deze soms korzelig reagerende topper maakte er in zijn halve finale tegen de Fransman Lucas Pouille een zachte demonstratie van. Voordat alle toeschouwers in Melbourne op hun plaats zaten was het al 6-0; een even zo grote afstraffing van de heersende macht, tegenover een talentvolle nieuwkomer als hierboven beschreven bij Nadal-Tsitsipas.

1 miljoen Amerikaanse dollars

Als je, nota bene in de halve finale van een groot tennistoernooi, een 6-0 strak om je oren geslagen krijgt, dan blijft zoiets wel even hangen. Djokovic, die nog altijd kleine merkwaardige trekjes vertoond die eigenlijk niet bij zijn statuur horen, trapte het gaspedaal nog iets langer in. Pouille spartelde bij de 6-2 set die op de eerste oorvijg volgde en in de derde set was het beter een lekkere bak koffie te gaan drinken dan toe te kijken: het verschil tussen ware klasse en een misschien-wel-topspeler-in-de-toekomst was blind makend groot.

Er kwam nog een moeiteloos verspeeld setje van 6-2 bij en Pouille zit zich waarschijnlijk nog steeds af te vragen wat hij daar in Melbourne heeft staan doen tegen die soms klierige Serviër die klinisch precies tenniswerk liet zien en zich soms zelf verveelde vanwege het ontbreken aan echte tegenstand.

Als pleister op de verse wonden van de Griek en Fransman mag gesteld worden dat ze een prettig half maandsalarisje meekregen: bijna 1 miljoen Amerikaanse dollars. Dan de dames, of wilt U liever de stamnaam “vrouwen” gebruiken? Het is mij om het even. Ik heb altijd de term “dames” gebruikt. Zoals me geleerd werd in de vorige eeuw. Ook hier viel een knetterende 6-0 te noteren. De verrassing, die dit jaar Danielle Rose Collins heette, kreeg die 6-0 binnen 32 minuten om de oren van Petra Kvitova, die moeiteloos de Amerikaanse wegpoetste en niet eens met haar ogen knipperde bij het zien van deze uitslag.

De enige spannende halve finale

Is het U overigens wel eens opgevallen dat de linkshandige Kvitova alle handelingen met bal en racket vlak vóór haar service rechtshandig doet? Waarschijnlijk moet je sportgek zijn om zoiets te kunnen of durven opmerken. De enige min of meer spannende halve finale in Melbourne bracht Karolina Pliskova en de "heldin" van de US Open 2018, Naomi Osaka, tegenover elkaar.

Pliskova had daarmee in twee elkaar opvolgende partijen de twee finalisten van New York tegenover zich. Met Serena Williams kon ze zich nog net staande houden, twee zware partijen achter elkaar was echter te veel voor de frêle Tsjechisch nummer 8 van de wereld. Osaka, die nota bene in de eerste week van het toernooi er bijna uitgekegeld werd door de onbekende Su-Wei Hsieh, kon net op de been blijven en met een strak gezichtje de baan verlaten: haar tweede opvolgende finale in een Grand Slam voelde als een bevestiging van haar mogelijkheden. Dat wedstrijdje tegen dat meisje uit Taipei moesten we maar vergeten, nietwaar?

Osaka-Pliskova was een echte halve finale: drie sets in twee uur, met soms goed tennis. Ik vroeg me wel af of de steeds terugkerende kreet, "In de WTA kan iedereen van iedereen winnen" ook in Melbourne opgeld deed. Het antwoord moet zijn: ja, of beter, bijna ja, want een finale Kvitova-Osaka is een volwassen affiche. Toch?

Bertens struikelde al snel

Wat het prijzengeld bij de vrouwen betreft, bleef de Australian Open nog steeds voorloper. Vrouwen en mannen kregen en krijgen er hetzelfde bedrag uitgekeerd voor hun meespelen, en daar wordt niet meer aan getornd. Dus ook de dames Pliskova en Collins zitten verheugd hun centjes te tellen. Ook voor hen een koel miljoentje.

En onze Kiki Bertens dan, de vrouw die zo vol zelfvertrouwen van start ging in Melbourne? Ze struikelde al (te) snel, maar met 85.000 Australische dollars mocht ze verder het tennisseizoen 2019 in trekken. Wat me van haar opviel? Dat ze schijnbaar onaangeraakt de nederlaag tegen de stevig gebouwde en hard slaande Anastasia Pavlyunchenkova (mooi scrabble-woord) aanvaarde. Twee kussen op de wang, haarband af en dat was het dan. Dat gebeurde op 16 januari. Het lijkt al tijden geleden.

Grote winnaar: John McEnroe

Overigens, de grote winnaar in Melbourne was John McEnroe, met zijn bijna absurdistische gesprekjes na afloop op de baan. Dat was geen journalistiek, dat was niet "hoe voel je je nu?" het was meer een verdwaalde stand-up comedian die zelf ooit tennis had gespeeld en een hele nieuwe manier van "het publiek vermaken" introduceerde. Mijn (meekijkende) echtgenote vroeg zich echter wel af: "Gaat het gesprekje nu over de speler die zojuist gewonnen heeft of over McEnroe zelf?" Dat antwoord is ook duidelijk. Het is tamelijk nieuw in deze wereld, en McEnroe beheerst dit genre zoals niemand anders dat doet.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.