Elisabeth heeft een bipolaire stoornis: 'Het echte werk begint pas ná je behandeling'

Bij Elisabeth werd jaren terug een bipolaire stoornis geconstateerd. Ze werd opgenomen, kreeg medicijnen en mocht na verloop van tijd weer naar huis. Maar daarmee was de kous nog lang niet af, merkte ze.

"Als je eenmaal het etiket van psychiatrische patiënt opgeplakt hebt gekregen, kom je daar nooit meer van af', vertelt ze. Vanwege haar diagnose liep Elisabeth tegen allerlei praktische problemen aan. Zo ontdekte ze dat ze geen kinderen mag adopteren. En nadat ze een baan had gevonden, werd ze bijna ontslagen toen ze over haar stoornis vertelde.

Maar ook de weg naar haar baan was geen gemakkelijke. "Ik moest bijvoorbeeld het UWV smeken om mijn uitkering te stoppen."

Ervaringsdeskundigen

Hoogleraar psychiatrie Jim van Os vindt dat psychiaters en psychologen meer oog moeten hebben voor het traject ná de behandeling. "Je moet jezelf als voormalig patiënt letterlijk opnieuw uitvinden, je verhaal opnieuw leren vertellen. Maar dat beseffen we te weinig."

Elisabeth en Van Os zijn familie van elkaar. Pas nadat zij haar ervaringen deelde, kreeg hij oog voor welke problemen mensen met gediagnosticeerde psychische aandoeningen tegenkomen. "Ik viel echt van de ene verbazing in de andere over hoe je behandeld wordt als je eenmaal een diagnose op je voorhoofd hebt staan."

Van Os denkt dat de psychische gezondheidszorg de plank misslaat. Hij pleit voor meer begeleiding tijdens de jaren die ná de behandeling komen. "Eigenlijk is het een heel lange reis en heb je iemand nodig die dicht bij je staat en ondersteunt."

Hulp van een ervaringsdeskundige zou volgens hem uitkomst bieden. Ook Elisabeth merkte achteraf dat ze dit soort hulp goed had kunnen gebruiken. "Het is fijner als je een pad ingaat met iemand die het al een keer heeft bewandeld."