Hoe is het nu met de weduwe van huisarts Tromp uit Tuitjenhorn?

Terugblik

In 2013 gaat huisarts Nico Tromp langs een terminale patiënt. De toestand van de patiënt was kritiek: hij was stervende, leed hevig en had ernstige ademhalingsproblemen. Tromp gaf daarom een aanzienlijke dosis medicatie om het lijden te verlichten en de patiënt in slaap te brengen. Niet lang daarna overlijdt de patiënt. Een coassistent die bij de behandeling aanwezig was, had het gevoel dat er iets niet goed gegaan was en meldde het aan haar opleiding. Later wordt huisarts Tromp naar aanleiding van deze situatie in 2013 van moord beschuldigd, omdat hij 'afweek van de protocollen'. Om die reden is hij toen geschorst. Niet veel later maakte hij een einde aan zijn leven.

Uitspraak

Uiteindelijk doet de Raad van State, aangespoord door weduwe Anneke Tromp, uitspraak over deze zaak. Daarin wordt gezegd dat de huisarts niet geschorst had mogen worden. Er worden excuses aangeboden en een schadevergoeding betaald. Hoe kijkt Anneke Tromp terug op deze procedure? "Het was een hele lange strijd. Tot aan de Raad van State heeft het GZ geen enkel idee gehad dat ze schuldig waren. Dat wisten ze ook helemaal niet. Ze hebben alles in het werk gesteld om hun ijzeren gelijk te bevestigen, met verkrampte volhardendheid. Ze zijn er van uitgegaan dat de Staat altijd gelijk heeft. En mijn man is daar het slachtoffer geworden."

Stille Tocht

Hoe ervoer Anneke Tromp de stille tocht destijds? "Om eerlijk te zijn moest ik ook even in mijn geheugen graven," begint Anneke Tromp. "Het is goed om op terug te kijken, het was een mooi moment." De stille tocht werd georganiseerd vlak nadat het rapport van Bleichrodt uitgekomen was. "In dat rapport werd mijn man min of meer weggezet als een foute crimineel. En de instanties hadden 'het allemaal goed gedaan, niemand viel iets te verwijten'." Dat schoot het dorp in het verkeerde keelgat, vertelt de weduwe: "Op grond daarvan is die stille tocht gestart."

'Geen oog voor zijn verhaal'

Velen jaren later is ze nog steeds zo boos als toen, vertelt ze: "Ook nog net zo verdrietig, dat merk ik sterk deze dagen. Hij heeft geen euthanasie toegepast, hij heeft iemand in een moeilijke situatie de best mogelijke optie geboden. Je kunt het beste samenvatten onder de noemer acute palliatieve sedatie." Er werd achter de schermen "ontzettend vals gehandeld", vertelt de weduwe: "Wat het OM, het AMC, de inspectie zich allemaal gepermitteerd hebben die jaren, dat tart echt iedere beschrijving. Er was geen enkel oog voor zijn verhaal. Iedereen heeft het over protocollen, maar in de gezondheidszorg heb je richtlijnen. In 90% voldoe je aan de richtlijnen, in 10% maak je een andere afweging. Dat heeft mijn man gedaan. Hij heeft in een uitzichtloze situatie het beste van te maken."

De zaak begon met een melding van de coassistent aan haar mentor en aan andere derde partijen, zonder dat met Nico Tromp te bespreken, vertelt ze: "Mijn man heeft geprobeerd met haar te praten, die dag zelf en de dagen daarna, maar dat weigerde ze. Ze is er wel met derden over gaan praten, wat buiten haar boekje was. Ze is meteen naar de mentor gestapt, de coördinator van het AMC. Die heeft daarna óók stappen overgeslagen door direct naar de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd te gaan. Die hebben toen direct het OM erbij betrokken. En dat is allemaal binnen twee dagen gebeurd." En niemand heeft toen nagedacht of het verhaal wel klopte, vertelt ze: "Niemand heeft mijn man benaderd voor zijn kant van het verhaal". De coassistent heeft een hele dubieuze rol gespeeld, vindt weduwe Tromp: "Wij waren voor haar gewaarschuwd, dat zij niet betrouwbaar was. Maar mijn man had het erg druk in die tijd, dus die heeft het toen gelaten."

Hoe verging het leven daarna voor de weduwe?

Anneke Tromp bleef vlak na de dood van haar man strijden voor gerechtigheid. Is er wel ruimte geweest voor rouw? "Niet voldoende. Vijf maanden na het overlijden van mijn man is mijn jongste zoon ook overleden, aan een koolmonoxidevergiftiging. Dat maakte het proces al helemaal ingewikkeld. Ik dreef op dat proces en ik dreef op de praktijk die ik moest voortzetten, alleen. Dat waren mijn drijfveren, zeg maar. Dat rouwproces is dus verstoord geweest."

Een aantal jaar later vertrok ze naar Lesbos, een vluchtelingenkamp, en dat heeft louterend gewerkt voor haar: "Ik ben daar twee zomers geweest. Ik kon daar met mijn bescheiden bijdrage iets betekenen. Dat heeft me die jaren het meeste geholpen."

"Het gaat nu beter. In 10 jaar gebeurt er veel. Mijn oudste zoon woont in Canada, ik heb veel goede vrienden en familie om me heen, en ik heb sinds een paar jaar een nieuwe relatie, een ongelooflijk lieve man die me door dik en dun steunt."