De Watersnoodramp van 1953 door de ogen van een meteoroloog: 'Zou nu code rood zijn'

"De meteorologen hadden op 29 januari al in de gaten dat er zich een lage drukgebied aan het ontwikkelen was. Op 30 januari leek het nog een gewone depressie te worden, die wel veel wind zou brengen. Op dat moment werd er al een eerste waarschuwing voor harde wind uitgegeven. Toen op 31 januari die depressie aankwam op de Noordzee, werden er echt bizarre windsnelheden gemeten van orkaankracht", vertelt Hoebert.

"Delen van Schotland en Engeland begonnen te overstromen. Tegen de avond waren de metingen die binnenkwamen in de weerkamer onheilspellend en die werden alleen maar ernstiger. We hadden toen wel de radio, maar die ging om middernacht uit. De meteorologen hebben echt nog geprobeerd om in Hilversum de zenders in de lucht te houden, maar dat kon niet volgens de protocollen van toen."

'Wind had vrij spel'

"Alles viel samen. Langs onze kust hebben we twee keer per maand extra hoog water, ofwel springtij. Dat was het weekend van de storm ook het geval. Wat ook meespeelde, is dat achter de storm die over de Noordzee trok een enorm uitgestrekt windveld ontstond van wel duizend kilometer lang", aldus Hoebert.

"Over land wordt de wind afgeremd door bomen en gebouwen, dat heb je over zee niet. Die wind had dus vrij spel en kon helemaal vanaf het noorden van de Noordzee in de richting van Zeeland waaien. Zo werd een enorme watermassa richting onze kust geduwd. Tot slot duurde de storm uitzonderlijk lang. Wel dertig uur", weet Hoebert.

'Code rood'

"Met alle middelen die ze toen hadden, hebben de meteorologen het fantastisch gedaan. Dit was echt code rood geweest. Wij hebben nu allerlei computermodellen en satellietbeelden. Het wordt ons een heel stuk makkelijker gemaakt", zegt Hoebert. "Nu heeft natuurlijk ook iedereen een telefoon op zak. Iedereen is bereikbaar, dat was toen niet."