Hoe de overheid faalde bij de Bijlmerramp

"Hij mag wel op je kop vallen, maar wij mogen niet weten wat er is gebeurd," verklaart een omwonende schetsend in de archiefbeelden van Andere Tijden die, samen met andere slachtoffers wilde weten wat er in het vliegtuig zat.

Nizaar Makdoembaks, destijds huisarts in de Bijlmer, zag de genoemde gezondheidsklachten ook in zijn praktijk. "Vooral bij zwangere vrouwen zag ik een toename in de zwangerschapsproblematiek. Ook huidproblemen en luchtwegproblemen. Het zijn aandoeningen die normaal gesproken wel voorkomen in een huisartsenpraktijk, maar niet in die aantallen. Een aantal jaren eerder had ik dat niet. Er was iets gaande daar. En om dat te verklaren was een groot raadsel, want niemand gaf uitsluitsel."

Wat verbrand is, is verbrand

Rob van Gijzel, destijds parlementariër voor de PvdA stond aan de wieg van de parlementaire enquête die in 1989, 6 jaar na de ramp, in het leven werd geroepen. Volgens hem was de Tweede Kamer terughoudend in de start van de enquête.

Uiteindelijk zou de commissie met een tweeledige conclusie komen: ten eerste, er zouden geen gevaarlijke stoffen in het vliegtuig hebben gezeten. En ten tweede, dat de mensen in de Bijlmer niet serieus genoeg zijn genomen.

Journalist Vincent Dekker noemt het een zeer onbevredigende conclusie. "Het overtuigd mij allesbehalve, want ook in het uitgebreide rapport zeggen ze eigenlijk dat ze het niet zeker weten. Want, zo zegt de commissie zelf, wat aan stoffen verbrand is, is verbrand."