Paulien Cornelisse verzamelt Japan 'in honderd kleine stukjes'

Paulien Cornelisse houdt al jaren een 'Japan verzameling' bij. Alleen bestaat haar collectie niet zozeer uit spulletjes, maar uit feitjes en bevindingen.

"Het zijn dingen die ik heb meegemaakt, dingen die ik gewoon weet over Japan en de taal, omdat ik die al een hele tijd aan het leren ben. Het zijn eigenlijk allemaal dingen die ik graag wilde vertellen over Japan, waarvan ik dacht dat ze verrassend zouden zijn voor mensen in Nederland."

Stukjes

In Japan bestaat een genre boeken dat uit stukjes bestaat. "In de tiende eeuw schreven Japanse geleerden meestal in het Chinees en hofdames in het Japans. Een daarvan is 'Het Hoofdkussenboek', dat zit een beetje in elkaar zoals mijn boek. Dus allerlei opmerkingen, lijstjes, meningen en gevoelens", legt Cornelisse uit.

Makkelijk was het niet, om honderd stukjes te kiezen. "Ik moest veel schrappen, maar ik wilde ook perse dat de opbouw van het boekje logisch was, voor mij althans. Dat steeds het einde van einde van een stukje het volgende stukje uitlokt. Zodat het uitwaaiert."

Gummetje

De liefde voor Japan begon bij Cornelisse toen ze als kind een gummetje van Bobby en Kate kreeg, 'een soort B-keuze Hello Kitty'. In haar boek beschrijft ze: 'Ik had dus een gummetje van Bobby en Kate. Maar ook een potlood. Aan het einde van dat potlood hing een piepklein plastic etuitje, met daarin miniatuurpotloodjes van Bobby en Kate. En die miniatuurpotloodjes Deden Het Ook Nog.'

Cornelisse: "Wat mij aantrekt in de Japanse cultuur is een obsessieve aandacht voor detail. Ik denk dat dat past bij mijn karakter. Als ik meer van grote chaos had gehouden, was ik misschien naar India getrokken. Maar ik moet zeggen dat er tegenwoordig veel mensen zijn die iets met Japan hebben. In het Westen voelen mensen zich aangetrokken tot het land omdat het totaal anders is, omdat het zich zo lang in afzondering heeft kunnen ontwikkelen."

Corona

Cornelisse was afgelopen februari nog in Japan voor de opnames van haar reisserie 'Tokidoki'. De Japanse aanpak om corona te bestrijden is anders dan die van Nederland. "Wat ik een groot verschil vond is dat ik geen winkel in kon komen zonder dat ik langs een spray van desinfectiemiddel kwam. Verder hebben Japanners vaak mondkapjes op, en toen ik er was nog veel meer."

Een ander groot cultureel verschil is dat Nederlanders erg moeten wennen aan het feit dat ze geen handen meer mogen schudden en elkaar niet meer mogen knuffelen. In Japan is dat niet het geval, legt Cornelisse uit: "Japanners raken elkaar sowieso niet aan, dus daar hoeven ze niet zoveel aan te veranderen."

Liefde

De liefde die Cornelisse voelt voor Japan is naar eigen zeggen wel eenzijdig: "Dat gevoel heb ik wel heel duidelijk ja. Als ik daar ben merk ik dat ik gewoon 'een buitenlander' ben, die er min of meer uitziet als alle andere buitenlanders. Soms zijn ze blij dat ik Japans spreek, maar het is niet dat je meteen wordt opgenomen. Je zult als buitenlander, puur op grond van je uiterlijk, er nooit echt bij horen."

Gelukkig kan de schrijfster daar prima mee leven. "Ik denk dat het ook deel van de romantiek is. Het is toch een soort smachten."

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.