Fotograaf Justine Tjallinks maakt schilderachtige portretten opgebouwd uit wel tweehonderd lagen

Op 29-jarige leeftijd het roer om

Justine Tjallinks werkte als artdirector voor verschillende modebladen. Op haar 29e gooide ze het roer drastisch om en besloot fotograaf te worden. Ze kocht een camera, ging online alle cursussen volgen die er te vinden waren. In een paar jaar tijd kreeg Justine verschillende internationale prijzen, in 2019 werd ze Photographer of the Year.

Justine: "Ik vond het een prachtig beroep, art director zijn. Alleen, ik voelde me best wel beperkt, in het verbeelden van een bepaalde standaard schoonheid en het was ook wel elke keer een beetje hetzelfde. Ik had meer de behoefte om iets te maken wat meer vanuit míj kwam, meer mijn essentie liet zien, een ander soort schoonheid.

Ik heb mijn werk opgezegd en ik ben de volgende ochtend om zeven uur begonnen met het downloaden van cursussen, ik probeerde op alle mogelijke manieren kennis te vergaren. Ik nodigde mensen uit in mijn huiskamertje waar ik kleine setjes opbouwde om foto's van ze te maken. Alles om te kijken of het in me zat, ik moest dat gewoon weten. Ik was extreem gedreven. En dat is niet meer gestopt."

Tweehonderd lagen

Haar modellen wijken af van het gangbare schoonheidsideaal. De foto's resoneren het werk van grote meesters uit de Nederlandse schilderkunst, maar zijn toch echt van nu. Wat het werk van de fotograaf speciaal maakt zit ook deels in de nabewerking, die doet zij zelf. "Het is een intensief proces en je moet er ook gewoon goed in worden. Anders is het een 'net niet'-situatie."

Het is van een heel andere orde om haar werk in het echt en heel groot te zien, in plaats van bijvoorbeeld op Instagram. Je kijkt en je kijkt nog eens. In een eerste snelle blik denk je dat een foto van haar een schilderij is. "Ik maak gebruik van schilderachtig licht, en schilderachtige kleurstellingen. En ook wel in mijn composities zie je de kunstgeschiedenis terug. Ik houd het altijd heel rustig, geen uitbundige poses.

Vervolgens krijg je de edit-technieken. Ik fotografeer bijvoorbeeld vaak texturen en die verwerk ik in mijn beelden. Die doen van dichtbij iets met je: je wilt het aanraken, het wordt tastbaar. Als ik een stenen muur fotografeer, levert die foto een korrelig effect op. Dat effect kan ik inladen in mijn programma's en daar kan ik vervolgens een bepaalde laag over zetten waardoor het blend met de foto. Daarmee voeg ik een textuur aan de foto toe, in plaats van dat digitale gevoel. In mijn werk zit dus laag over laag over laag, soms gaat het zo tot tweehonderd lagen en daar kan ik maanden mee bezig zijn."

'Ik zoek vaak mijn eigen ogen in de geportretteerden'

"Ik geloof dat al mijn werk op een bepaalde manier zelfportretten zijn. Ik ben niet naar mezelf op zoek qua uiterlijk of zo. De uiterlijkheden van de mensen in mijn foto's, dat is gewoon mijn persoonlijke fascinatie. Hoe hun uiterlijk is, vind ik mooi. Ik hou van diversiteit. Maar wat ze uitstralen, zegt veel over mij en niet zoveel over de modellen zelf.

Ik zoek vaak mijn eigen ogen in de geportretteerden. Ik ben heel erg op ogen gericht, op een bepaalde blik, dat die er wel is en ook weer niet. Ik vind het het meest fascinerend als ik een beeld voor elkaar krijg waarin een model bijna dwars door je heen kijkt."

Tot eind juni is haar solotentoonstelling Past Present Future te zien in Kahmann Gallery in Amsterdam. Later dit jaar zal er van haar werk ook een overzichtscatalogus verschijnen met dezelfde titel.

Kunststof

Het cultuur- en mediaprogramma van NTR van maandag tot en met donderdag te horen tussen 19:30 en 20:30 uur op NPO Radio 1 of op elk moment terug te luisteren als podcast. Volg Kunststof op Twitter, Facebook en Instagram.