Waarom we ons de Watersnoodramp goed herinneren (en we andere rampen vergeten)

Jensen kwam afgelopen week met het boek Rampen. Een geschiedenis van Nederland, waarin ze een nieuw soort geschiedenis van Nederland optekent. Een geschiedenis aan de hand van rampen van de afgelopen zeshonderd jaar. Ze schrijft over de pest, cholera, de watersnoodramp, de Bijlmerramp en de coronacrisis, maar ook over minder bekende rampen als de Delftse buskruitramp, de kerstvloed en de scheepsramp De Berlin.

Eén plek, en duidelijke slachtoffers en helden

Sommige daarvan staan ons nog helder voor de geest, andere zijn in de vergetelheid geraakt. Dat de watersnoodramp uit 1953 ons zo is bijgebleven komt volgens Jensen omdat die zoveel losmaakte in de samenleving: "Het is een soort nationaal vertoog waar we makkelijk mee overweg kunnen." Met de inzamelingsactie "dijken dicht, beurzen open" werd ook nog eens veel geld opgehaald en vanuit het buitenland kwam hulp.

We zullen ons rampen volgens Jensen bovendien sneller herinneren als er één plek is waar die plaatsvond en als die duidelijke helden en slachtoffers heeft. Anders is dat bij rampen als hongersnoden en de coronacrisis, vertelt Jensen. De aardappelziekte bijvoorbeeld, die is "volstrekt vergeten", terwijl er toch zo'n twintigduizend doden bij vielen. "Voor de Tweede Wereldoorlog hebben we veel monumenten, maar voor de hongerwinter veel minder. Honger laat zich veel moeilijker verbeelden en herinneren."