De solocarrière van Adèle Bloemendaal: 'Haar angst was om te sterven onderweg naar Winschoten'
- Nieuws
- De solocarrière van Adèle Bloemendaal: 'Haar angst was om te sterven onderweg naar Winschoten'
Exact veertig jaar geleden bracht cabaretière Adèle Bloemendaal haar solo-album Adèle’s keus uit. Collega en goede vriend Jacques Klöters vertelt bij De Taalstaat hoe dit tot stand kwam. "Adèle had twee kanten: de volkse die iedereen kent en de literaire."
De Taalschatten: Jacques Klöters over Adèle's Keus
Video niet beschikbaar
'Goeie liedjes'
Klöters was in de jaren 80 bibliothecaris van het theaterinstituut van Amsterdam. Op een dag komt Adèle Bloemendaal daar de trap op en vraagt Klöters om haar te helpen met het samenstellen van haar eigen solovoorstelling. "Ze had jaren in een programma gezeten waar ze niks aan vond", vertelt Klöters. "Daarna wilde ze een eigen show en vroeg me of ik goeie liedjes had."
Volks en literair
Dat markeerde het begin van een jarenlange samenwerking tussen hem en Adèle Bloemendaal, waarbij hij regelmatig bij haar aan de keukentafel in Amsterdam aanschoof om aan het programma te werken.
Bloemendaal wilde volgens Klöters iets 'goeds' maken. "Ze had twee kanten", legt Klöters uit. Met aan de ene kant de volkse die iedereen kent van de Jordanese liedjes en de populaire televisieprogramma's als 't Schaep en De Brekers, maar volgens Klöters ook een literaire: "Ze had een behoorlijk verheven smaak. Als ik bij haar in de keuken kwam om te brainstormen, gingen we eerst bespreken welke boeken we gelezen hadden. En zij zat dan heel goed in de Amerikaanse literatuur en kende alle moderne schrijvers. Zelf nam ik dan Nederlandse gedichten mee, daar smulde ze dan van."
Voor ze het toneel op ging zei ze: we gaan de zoutmijnen in.
'Ze moest geld verdienen'
Met het album Adèle's keus en het daarbijbehorende theaterprogramma kon Bloemendaal zich van beide kanten laten zien. De recensies uit die tijd waren over het algemeen lyrisch te noemen. Maar ondanks dat liep het toch mis. Niet alleen kreeg ze ruzie met haar pianist, maar volgens Klöters zat daar nog iets groters achter. "Adèle was dol op programma’s maken", legt hij uit. "Maar het spelen zelf was zwaar. Een vrouw alleen met een kind thuis. Ze moest geld verdienen en moest het doen. Voor ze het toneel op ging zei ze dan: we gaan de zoutmijnen in. Adèle's grote angst was om te sterven op weg naar Winschoten."
Jacques Klöters bundelde zijn herinneringen aan Adèle Bloemendaal in het boek Aaah! Dèle. Het boek wordt uitgegeven bij Nijgh & Van Ditmar en is nu te koop bij de boekhandel.
KRO-NCRV
Bij KRO-NCRV geloven we dat de samenleving rechtvaardiger, eerlijker, groener en liever kan.
Maak morgen mee, KRO-NCRV.