Yeliz Çiçek, de nieuwe hoofdredacteur van de Nederlandse Vogue: 'Ik heb kei- en keihard gewerkt'

Al vanaf haar dertiende is Yeliz geïnteresseerd in mode. Van het geld dat ze verdiende met bijbaantjes kocht ze bij de sigarenboer in Nijmegen modebladen. De Nederlandse Vogue bestond nog niet. Uit de bladen knipte ze beelden, woorden, foto’s, lettertypes die ze mooi vond om daar vervolgens haar eigen blad van te maken. Toen al.

'Via de bladen leerde ik een andere wereld kennen'

Yeliz groeide op als dochter van een Turkse vader, een ondernemer met verschillende snackbars, en een Nederlandse moeder. "De meeste vrouwen die ik uit mijn omgeving kende, hadden niet gestudeerd", vertelt Yeliz. "Door al die bladen te lezen, leerde ik een andere wereld kennen en werd daar ambitieus van. Het was voor mij een hele toer om op het VWO te komen als kind van kleur én als kind uit een volkswijk. Het was dankzij een hele goeie mentor die er hoogstpersoonlijk voor heeft gezorgd dat ik naar het VWO kon. Tegen alle adviezen in. Uiteindelijk heb ik gestudeerd en kei- en keihard gewerkt om te komen waar ik nu ben."

Een omslag bij Vogue

Het besef bestaat al langer in modeland dat er wat moet gebeuren op het gebied van inclusiviteit, kleur, achtergrond, de looks en maten van modellen. Als je van mode houdt, is Vogue de top. Vogue was altijd ‘wit-koloniaal’. Verandert dat nu? Yeliz: "Met Edward Enninful, de baas van de Britse Vogue, een zwarte Ghanese man, is de omslag begonnen. Hij wil niet op een geforceerde manier inclusie creëren, maar organisch.

Zijn beleid maakt mij geschikt voor deze plek. Ik heb een intrinsieke motivatie, omdat ik deels Turks ben. Ik voel waarom dat belangrijk is. Vanaf het begin van mijn carrière in de media zocht ik gelijkgestemden. Daardoor ben ik nu al met die mensen verbonden en beschik ik over een breed netwerk van jonge fotografen en stylisten met een migratieachtergrond."

'Het moet om méér gaan dan een jurk op een vrouw in een mooie omgeving'

Even ging het mis met de Nederlandse Vogue; modejournalist Cecile Narinx had het in de Volkrant zelfs over een ‘bloedbad in bladenland’. "Dat was slecht nieuws", zegt Yeliz, "want Nederland heeft een levendige en creatieve mode-industrie, met jonge ontwerpers en gerenommeerde fotografen. Het is dus belangrijk dat Vogue uiteindelijk een nieuwe uitgever vond. Vogue verschijnt in zevenentwintig landen, is het grootste en meest toonaangevende modeblad. Het zou jammer zijn als daar geen Nederlandstalige editie van is."

Vogue beweegt zich nu op meerdere platforms tegelijk. Jonge vrouwen van nu kijken vooral online als ze geïnteresseerd zijn in mode en minder snel in een blad. "Voor mij was dat anders toen ik jong was. De digitale kanalen en print moeten elkaar nu versterken. Die 360 graden-aanpak is de grote opdracht. Maar ik schrik daar niet van: ik ben jong en ik ben ambitieus. Onze slogan is: ‘respect, inclusivity, diversity, sustainability’. Het moet om méér gaan dan een jurk op een vrouw in een mooie omgeving.’