Heilige Johnny in het prikkeldraad, bid voor ons

Elke fietser valt. Hij weet dat hij zal vallen. Ook Kruiswijk wist dat. En als de val dan uiteindelijk komt, voelt het bijna als een bevrijding. Je voelt het aankomen. ‘De voorzienigheid bakt je poets,’ zou Maarten Ducrot dan zeggen. Tim Krabbe zegt het net weer anders: ‘Hoe groter het lijden is geweest, hoe meer genot’. Toen ik Kruiswijks Val en Bijnawederopstanding zag, moest ik denken aan die gekke Jef Rademakers, die verleden jaar op national television de wonden der asfaltridders vergeleek met de kruiswonden van de Christus.

Ik zou het zo niet hebben durven zeggen, maar ik zie de parallel wel. Ook Christus viel onder het kruis; driemaal, zo wil de traditie. En elke keer wist Jezus’ geest zijn geschonden lichaam om hoog te hijsen. En elke keer wist Hij ook dat het niet de laatste val was geweest. Driemaal viel Hij. Driemaal stond Hij weer op. Tot anderen hem omhoog hesen, om hem aan het kruishout te slaan. Geen Roze voor de Christus, en ook geen Geel, maar het scharlaken kleed van de gedode koning.

De wielrenners zijn geen heiligen die hun leven in dienst stellen van de zorg voor hun medemensen en voor de liefde tot God, maar ze hebben wel veel weg van moderne monniken die hun lichaam teisteren ten einde het door de ijzeren wil te beheersen. Bedenk dat, als je Ten Dam weer ziet liggen. Of Kruiswijk. Of Tom Dumoulin. Of Johnny Hoogerland met zijn prikkeldraadsnoekduik. Ze staan altijd op. En als eentje niet opstaat, dan weten we zeker: hij is dood. Helden zijn het. Gladiatoren. Monniken zonder klooster.

Heilige Johnny-in-het-prikkeldraad, bid voor ons.

Notre Dame des Cyclistes, ontferm u over ons.

Cultuurtheoloog Frank Bosman is donderdag 2 juni over zijn nieuwe boek 'God heeft ook een fiets' te gast bij ‘Langs de Lijn En Omstreken’, vanaf 22.00 uur.