Multitalent Sarah Neutkens: 'Leven. Dat kan ik voor geen meter'

'Mensen willen elkaar heel graag 'hebben''

"Ik kreeg een berichtje van mijn redacteur, die ik op dat moment nog helemaal niet kende: Moet jij niet eens een boek schrijven?" Sarah Neutkens vertrouwde het niet helemaal, misschien probeerde iemand een grap uit te halen. Maar de redacteur bleek echt te bestaan. "Toen ben ik maar begonnen."

"Op dat moment worstelde ik met de kwestie van hebben en houden. Mensen willen elkaar heel graag 'hebben'. Je vrienden willen je hebben, je geliefde wil je hebben, je familieleden wil je hebben.” In persoonlijke relaties zijn mensen volgens Sarah van nature hebberig. "Ik heb dat heel erg. Dat begon ik irritant te vinden. Waarom neem ik geen genoegen met 'houden'?"

Een schreeuw van verlies, rouw, wanhoop, maar ook hoop

Zelf zag ze niet al te lang geleden een relatie op de klippen lopen. Het was niet de directe aanleiding voor het schrijven van dit boek. "Maar het was wel iets wat meespeelde. Hoe kan ik die persoon houden? Dat hoeft niet iets triest of treurigs te zijn. Waarom is de kwaliteit van de herinnering minder dan het daadwerkelijk hebben van iemand?" Het resultaat is geen standaard roman en heeft meer van poëzie dan proza. Zoals haar vader het boek omschrijft: "Het is een schreeuw. Net als het schilderij van Munch. Een schreeuw van verlies, rouw, wanhoop, maar ook hoop."

De achterflap van haar roman vermeldt dat Sarah het leven helemaal uit wil kleden. "Als je niet met complete, totale intensiteit je leven in duikt, dan vraag ik me af waarom je het doet. Je moet alles doen en overal keihard voor gaan. De kern van het leven is voor mij dat ik mezelf recht in de spiegel aan kan kijken en kan zeggen: ik heb er alles uitgehaald."

'Er is altijd onrust om te maken'

Een levenshouding die niet altijd verstandig is, dat weet ze maar al te goed. "Dat moet ik echt nog leren; leven. Dat kan ik voor geen meter." Vorige zomer stortte ze in. Te veel gewerkt, veel te moe, slecht gegeten. Ze studeerde cum laude af en werkte ondertussen in Carré aan een eerste voorstelling. "Maar het is een rechtvaardiging dat ik er ben. Ik vind het allemaal zinloos als ik niks zou maken, waarom ben ik er dan?"

Kiezen voor een bepaald medium wil Sarah niet, dat voelt als een beperking. Of het nu flarden tekst zijn, beelden of stukken muziek, de radio in haar hoofd staat altijd aan. "Het zit me ook wel eens in de weg. Soms wil ik wel eens rust hebben. Er is altijd onrust om te maken."

De afgelopen periode heeft ze alweer veertig minuten aan nieuwe muziek gecomponeerd en is ze druk met het schrijven van een volgende roman. "Soms komen de ideeën en dan moet het eruit." Af en toe, als iets af is, kan ze een halve dag dolgelukkig zijn. Een halve dag. "Daarna komt alweer ontevredenheid; zou ik niet bezig moeten zijn, zou ik niet iets moeten maken? Ik zit altijd achter mezelf aan. Er is een onredelijke haast."