Arnon Grunberg: 'Als je vlees eet, zou het goed zijn een keer bij de slacht te zijn'

Al veertien jaar kiest Grunberg verschillende werelden en subculturen uit waar hij zichzelf in onderdompelt. Dit begon in 2007 toen hij embedded ging bij het Nederlandse leger in Afghanistan. Ook werkte hij een tijdje bij het circus en onlangs liet hij zich opsluiten op een psychiatrische afdeling.

Bij Spraakmakers vertelt hij over zijn laatste belevenissen in een slachthuis in Noord-Holland. De reportages die hij over de laatste twee thema's schreef, zijn gebundeld en uitgebracht onder de titel Slachters en Psychiaters.

Slachthuis en oorlog

Hoewel een slachthuis en oorlog niet hetzelfde zijn, ziet hij een rode draad. "Veel dingen zijn op een onzichtbare manier aanwezig in onze maatschappij", zegt Grunberg. "Slachthuizen bestaan, maar wat willen het niet meer zien."

Hetzelfde geldt volgens de schrijver voor oorlog en zieke of psychiatrische personen. "De verwarde medemens moet zo snel mogelijk van straat worden gehaald. Met die onzekerheid kunnen en willen wij kennelijk niet leven."

Smetvrees

Hij noemt deze onwil van onze maatschappij om bepaalde dingen te zien, een vorm van smetvrees. "Met bepaalde dingen willen wij niet meer geconfronteerd worden, maar het betekent niet dat wanneer je ze wegstopt, ze er niet zijn."

Vlees

Het gaat volgens Grunberg niet alleen om het doden van het dier, wat vroeger veel meer in het zicht gebeurde. "Als je kijkt naar het naargeestige, dan is dat niet zozeer het doden van het dier, maar ook transport naar het slachthuis en het leven daarvoor."

Het werk in de slachterij maakte van Grunberg naar eigen zeggen een andere vleeseter. "Ik wil niet zover gaan dat je, om vlees te mogen eten, zelf een dier moet kunnen doden, maar misschien moet je er wel eens bijzijn.”