'Alleen op het podium voel ik de echte vrijheid'
- Nieuws
- 'Alleen op het podium voel ik de echte vrijheid'
Rayen Panday (38) vraagt zich in zijn vijfde solovoorstelling Trigger af waar wij ons zo druk over maken. Elke dag breaking news? In Kunststof vertelt hij met Zaanse nuchterheid over hoe hij tegen de wereld aankijkt.
Video niet beschikbaar
Panday is al 9 jaar actief als cabaretier. Via het studentencabaret kwam hij in contact met comedyclub Toomler, nog steeds zijn vaste hang out.
In 2011 maakte hij zijn eerste soloprogramma en nu is er zijn vijfde show: Trigger. Voor Netflix werd hij samen met Soundos El Ahmadi en Martijn Koning verkozen voor een comedy-special die in 13 landen te zien is. "Dat ik shows doe in het Engels heeft misschien wel geholpen. Ik speel ook graag in New York, daar ligt de lat hoger."
Rayen heet voluit Gangaram Panday, een dubbele achternaam die hij heeft meegekregen van zijn Hindoestaans Surinaams familie. Zijn familie komt uit de Indiase Brahmanen kaste, een kaste waar van oudsher de Hindoe priesters uit voortkwamen.
"Ik ben gelovig opgevoed en als kind word je dan gedoopt. Je hoofd wordt kaal geschoren voor de ceremonie. Dat is dan alleen maar spannend. Dit was nog voor de gabbers, dus mijn broer en ik met pet op naar school. Dan heb je wel wat uit te leggen. Vond ik toch wel leuk."
Als iemand gaat schreeuwen voel ik me thuis
Strenge familie
"Ik ben met liefde grootgebracht, maar we staan bekend als een strenge familie", vertelt Rayen. "Ik was thuis niet anders gewend dan dat er werd geschreeuwd. Opvoeden heeft veel te maken met stemgebruik. Bij ruzie dacht ik altijd dat het mijn schuld was. Ik sta nu op het podium zelf ook te schreeuwen, maar ik doe het nu met een reden. Ik dacht dat ik op 30% zat, afgezet tegen het schreeuw-niveau van mijn ouders."
"Het duurde lang voordat ik ging doen wat ik echt wilde en voor mezelf op kwam. Ik ben 11 jaar rechten blijven studeren. Cabaret deed ik er naast. Tot mijn 31e ben ik thuis blijven wonen, omdat ik zo goed werd verzorgd. Ik loop op alles tien jaar achter."
Nachtleven
"Het bevalt me heel goed om een beetje buiten het leven te staan. Ik sta het liefst om 15.00 uur 's middags op, ga naar het theater, waar ik 's avonds optreed. Daarna ga ik wat drinken bij de comedyclub waar altijd wat collega's te vinden zijn. Dan door naar de nacht gym in Amsterdam-Noord. Ik probeer rond 06.00 uur te gaan slapen. Het is dan heerlijk stil in de nacht. Optreden om 20.30 uur voelt voor mij als vroeg in de middag en dan ben ik op mijn best. En dat ben ik mijn publiek verplicht."
Wat ik zoek in een vrouw? Ruzie!
Kleurrijker
"Op het podium heb ik mezelf ook wel leren kennen, al had ik er vier shows voor nodig. De Surinaamse opvoeding heeft kennelijk toch zijn uitwerking gehad. Ik ben nu weer aan het daten en ik zie wel dat het bij mij anders werkt. Een vrouw met probleemoplossend vermogen; dat voelt helemaal niet goed. Ik vertrouw het niet als iemand altijd rustig blijft."
Hij vervolgt: "Ik ben ook verbaasd over mijn eigen agressie. Ja, publiek lacht er dan om. Maar het is wel echt, dat ben ik ook. Ik word steeds kleurrijker met het ouder worden, in plaats van milder zoals mijn vrienden. Gelukkig voel ik me op het podium zo vrij dat ik me daar echt kan uiten. Daar voel ik mijn echte vrijheid."
