Portretten van de eerste generatie Marokkaanse Nederlanders

"Ik vond het belangrijk om die generatie de kans te geven zichzelf te laten zien en te horen zoals zij gezien en gehoord willen worden", vertelt Amakran in NOS Met het Oog op Morgen.

Portretten

De foto's zijn geïnspireerd op foto's van fotograaf Robert de Hartogh, die vanaf de jaren '70 jonge Marokkaanse arbeidsmigranten portretteerde. Hartogh ging langs veel fabrieken om opzoek te gaan naar Marokkaanse arbeidsmigranten. Een tijdsbeeld, vindt Amakran. Amakran wilde kijken hoe het nu met die generatie staat.

Tijdens het fotograferen werd hij geconfronteerd met zijn eigen vooroordelen. "Ik heb altijd gedacht dat al die jonge mannen hier ooit heen waren gekomen om dus heel hard te werken om gewoon geld te verdienen voor hun familie in Marokko. En dat ze dan op een gegeven moment terug gaan of een toekomst hier op bouwen voor hun kinderen, maar er zat ook iemand bij die zei: ik ben hier niet voor het werk gekomen. Ik ben hier als backpacker heen gekomen, ik ben blijven hangen", vertelt Amakran. "Dat had ik zelf nooit verwacht. Zo zaten er wel meer tussen."

Eigen ervaring

Amakran is zelf ook kind van een Marokkaanse arbeidsmigrant. "Mijn vader is hierheen gekomen en uiteindelijk in een rederij terecht gekomen. Die is schepen gaan schilderen en later bij de RET, een Rotterdams openbaar vervoerder, gaan werken. Maar wat ik heel interessant vond, is toen ik mijn moeder vroeg: hoe vond je het, toen je hier voor het eerst aankwam, om in nieuwe realiteit terecht te komen? Zij antwoordde met: voor mij was het alsof ik nergens anders gewoond had. Voor mij was dit meteen thuis."

Thuis

Amakran herkent die ervaring bij meerdere Marokkaanse Nederlanders. "Iedereen noemt ze altijd arbeidsmigranten of gastarbeiders, maar ze leveren al heel lang geen arbeid meer. Ze hebben nog steeds hun Marokkaanse paspoort. Ze hadden er ook voor kunnen kiezen om terug te gaan naar Marokko en hun pensioen uit te zitten, ze hebben ervoor gekozen om dat hier te doen. Voor heel veel Marokkanen is Nederland gewoon echt hun thuis gebleven", legt hij uit.

Erkenning

Mensen die mee hebben gedaan aan het project hebben alvast de foto’s kunnen zien in het museum. Amakran zag sommige emotioneel worden. Het is volgens hem een soort van erkenning. "Er zijn offers gebracht. Je moet je voorstellen: je bent een jonge man, begin 20 en je laat eigenlijk een heel leven achter je om naar een totaal onbekende plek te gaan en daar een leven op te bouwen. Daar heb je heel hard gewerkt en in de eerst instantie wordt je met open armen ontvangen, langzaam maar zeker zie je de maatschappij veranderen en wordt er op een gegeven moment op een minder positieve manier over je gepraat. Zonder dat je daar enige vorm van invloed hebt gehad", vertelt hij. "Het is echt een soort van erkenning voor het werk wat ze hier hebben geleverd en de bijdrage die hebben geleverd aan de maatschappij."