Natuurjournalist Kirsten Dorrestijn: 'Op een dag ben ik verliefd geworden op de hommel'

Verliefd op hommels

Als kind was Kirsten Dorrestijn al veel met dieren bezig. Lieveheersbeestjes, slakken; ze vindt het allemaal "te gek". Maar er is één diertje waar ze van kinds af aan al helemaal verzot op is. De hommel.

“Op een dag ben ik een soort van verliefd geworden op de hommel", vertelt ze in Kunststof. "Als kind ving ik hommels om in een jampotje te bekijken, soms met blote handen.”

De zoemende diertjes fascineren haar mateloos. Hoe ze eruitzien, hoe ze bewegen, hoe ze nectar verzamelen; ze kan er geen genoeg van krijgen. “Als ik ze in de tuin zie, kan ik niet ophouden met naar ze te kijken.”

Een fret als huisdier

Naast de hommel is ze er nóg een dier waar ze als kind gek op is. “In de supermarkt had ik iemand zien lopen met een fret aan een riempje. Dat wilde ik ook.” En ze krijgt haar zin. Jarenlang heeft ze samen met haar broer een fret als huisdier. “Fred de fret.”

Maandelijks plakte en knipte ze op haar kamer een tijdschriftje in elkaar over dit dier: De Frettenvriend. Het is misschien wel de start van haar werk als natuurjournalist.

Natuurjournalist

Toen ze eenmaal wist dat ze over natuur wilde schrijven, deed ze er alles aan om natuurjournalist te worden. Dat is gelukt. Sinds tien schrijft ze alleen nog maar over Nederlandse dieren, planten en natuurgebieden voor kranten als Trouw, Het Parool en NRC. Ze is blij dat ze de natuur 'ontdekt' heeft.

Kirsten: “Het is een soort levenswijze geworden. Overal waar ik ben, kijk ik naar de natuur." Het gaat haar echt om de dieren. “Daar word ik echt blij van.”

'Het is zorgelijk gesteld met veel wilde dieren'

Ze maakt zich ook grote zorgen over hoe het met de dieren gaat. In Het boek van de kleine dieren (en de wat grotere) schrijft ze daar het volgende over:

'Het schrijven van dit boek heeft me er nog meer van doordrongen dat het zorgelijk gesteld is met veel wilde dieren in Nederland. Met sommige, zoals de halsbandparkiet, gaat het goed, en andere dieren zijn aan een opmars bezig na een grote terugval (ooievaar, otter, steenuil, boommarter).

Maar de meeste dieren hebben het ronduit moeilijk in ons volgebouwde en overwegend agrarische Nederland. Van insecten was al algemeen bekend dat hun aantallen gigantisch zijn afgenomen (in zevenentwintig jaar met maar liefst zesenzeventig procent). Ik ontdekte tot mijn schrik dat ook alledaagse dieren zoals de egel en de haas in aantal met vijftig procent zijn gedecimeerd in de afgelopen tien jaar (egel) en zeventig jaar (haas).'