Bij de laatste levensfase van zijn oma hoort ook eenzaamheid, ervaart theatermaker Wensley Piqué

Eenzaamheid

Zijn oma is een pop maar ze komt door Wensley tot leven. Oma moest een pop zijn en geen actrice. “Ik vond het ingewikkeld om bijvoorbeeld met een oudere actrice te gaan werken", vertelt hij in Kunststof, "omdat ik in eerste instantie niet de ambitie had om dit verhaal te presenteren aan een groter publiek. Het was meer voor mezelf, het was eigenlijk een soort verwerkingsproces, ik wilde er wel iets mee doen, het een plek geven. Mijn oma is gestorven tijdens de repetitieperiode, ze was al wel op leeftijd, maar ik had het eigenlijk niet verwacht."

"Het ging me in eerste instantie om het thema eenzaamheid, en hoe we zorgen voor de ouderen, dat zat ergens tussen m’n organen, kwam steeds dichterbij. Het werd me gepresenteerd op een mooi blad, zo van: doe er nou iets mee.

Mijn oma, de moeder van mijn vader, was warmhartig, de deur stond altijd open, je kon altijd je hart luchten bij haar. En ze had een goed gevoel voor humor. Ik ben niet met haar opgegroeid, maar zij staat op mijn netvlies gebrand, energetisch, we hebben dezelfde energie. Ze was ook een beetje stout, daarin ‘matchten’ we wel.

'Haar altijd goed verzorgde tuin en haar huis waren in staat van verval'

Wensley: "Een aantal jaar geleden reisden mijn toenmalige lief en ik naar Suriname voor vakantie en om mijn oma te bezoeken. Ik wist al wel dat het minder goed met haar ging. Maar we werden geconfronteerd met het feit dat ze in een eenzame situatie verkeerde. Ik was zeven jaar niet bij haar geweest.

Haar altijd goed verzorgde tuin en haar huis waren in staat van verval. Ze had een hele mooie fruitboom, maar het fruit lag in de tuin, en het was ook nog regentijd, dus het was een soort moeras geworden. Hij water sijpelde haar huis binnen, de meubels waren naar het midden van de kamer geschoven. En mijn oma was echt slecht ter been, ze was gedwongen om in haar slaapkamertje te zitten, op haar bedje, met wat boeken, wat te drinken en te eten. Haar wereld was heel klein geworden."

Niet fixen, je moet er gewoon zijn

"Je wilt zoveel doen en zoveel zeggen", vertelt de theater maker. "Ik zei tegen mijn vriendin, kom, we gaan het fixen! Maar dat fixen zegt heel veel over mijn arrogantie, het zegt helemaal niets over dat je er voor die persoon moet zijn. Daar kwam ik er snel achter; dit gaat over mij, dit gaat helemaal niet over mijn oma. Toen besloten we om er gewoon maar te zijn, te zitten, lachen, samen huilen, stil zijn, kijken, Tom en Jerry kijken, want daar was ze gek op. Gewoon zijn.

Natuurlijk, er waren ook mensen daar, maar het is niet zo’n goede tijd in Suriname voor een groot deel van de mensen daar, iedereen doet zijn best om zijn hoofd boven water te houden, meerdere baantjes. Voor sommige mensen is het daar een hele benarde situatie. Het land is nog in volle opbouw.

En uit dat samen zijn met mijn oma is deze voorstelling voortgekomen. Mijn oma heeft niet geweten dat ik deze voorstelling maakte. Mijn gedachte was om met de voorstelling naar Suriname te gaan en hem daar te spelen en dat zij hem zou gaan zien. Als verrassing…"