Geerten Meijsing: 'Schrijvers zijn roofdieren'
- Nieuws
- Geerten Meijsing: 'Schrijvers zijn roofdieren'
Ter gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag komt schrijver Geerten Meijsing met een heruitgave van zijn roman De Grachtengordel. "Het effect overdonderde mij", vertelt de schrijver in Kunststof over de ophef die de sleutelroman in de jaren '80 veroorzaakte.
Video niet beschikbaar
Sleutelroman
De roman veroorzaakte in 1992 veel ophef in het literaire circuit: een literaire satire over de Nederlandse schrijverswereld in het Amsterdam van de jaren zeventig en tachtig. Iedereen ging direct uitzoeken wie wie was. "Dat effect overdonderde mij", vertelt de schrijver. "Het was mij niet om dat effect te doen. Het eigenlijke onderwerp is, hoe leven mensen die van de pen leven." Over hoe verschrikkelijk het is om schrijver te zijn.
In het boek reflecteert hij op het schrijverschap. Leven van het schrijverschap is moeilijk. "En waarom? Waarom willen mensen zo graag schrijven. Dat is me nog steeds niet echt duidelijk. Ik wist het wel, waarom ik het wilde. Ik was idealistisch en ik had er hoge verwachtingen van. Het is natuurlijk heel moeilijk om jezelf dan niet ontrouw te zijn, om je idealisme trouw te blijven. Het boek gaat ook over trouw zijn aan je idealen."
Het is schipperen
De literaire wereld
"Ik heb de roman het afgelopen half jaar vijf maal zorgvuldig van voor naar achter gelezen. Het boek heeft niet ingeboet aan actualiteit. Hoe het gaat in de literaire wereld, de recensenten, de uitgevers, de schrijvers, wie op tv komt, dat werkt nog steeds ongeveer zo. Denk maar het boekenweekessay dit jaar van Özcan Akyol."
"Het viel me vooral op dat het zo verschrikkelijk goed geschreven is."
Het boek heeft Meijsing ook veel gekost, vriendschappen zijn kapot gegaan. "Het is een vrij jachtgebied. Schrijvers zijn roofdieren. Dat is niet anders. Je moet alles gebruiken wat je tegenkomt. Je kunt mensen niet ontzien. Dat helpt natuurlijk niet in je sociale leven. Dat moet je ervoor over hebben."
Het schrijversleven
"Vooral schrijvers die over zichzelf schrijven, die met de billen bloot gaan, die zichzelf aan de kaak stellen, die voortdurend verantwoording van hun leven afleggen in morele zin; ik vind dat een hele verhevigde vorm van leven. Ik vind dat je dan op een dubbele manier echt leeft. Ook al is het heel eenzaam. Er is zeker een keerzijde aan zo'n houding. Maar ik vind het een hele integere manier van leven. Dat klinkt heel hautain, maar dat is wel wat ik ervan denk."
Je kunt niet met andere schrijvers bevriend zijn. Je staat elkaar in de weg.
Het is een eenzame manier van leven. "Totaal. Ik heb goede vrienden. Maar je hebt bijvoorbeeld niet je hele leven dezelfde partner. En het verloop van de vriendschappen is groot geweest. Met name door dit boek. Je kunt ook niet met andere schrijvers bevriend zijn. Je staat elkaar in de weg. Ze hebben allemaal lange tenen, ik ook hoor. Ik ben enorm jaloers op het succes van anderen. Ik zou zelf ook wel goed willen verkopen."
Gerelateerd
