Tim Hofman: 'Ik zoek de rand van mijn eigen angsten op'

Hypochondrie

Tim Hofman was niet altijd de onbevreesde presentator, zoals hij nu vaak te zien is. Jaren geleden worstelde hij met hypochondrie, de continue angst dat je met een ernstige ziekte rondloopt, en dat ging ver: “Dat was nachten googelen, en helemaal ziek daarvan worden.” Het was een spiraal waar Tim niet uit kwam en hem tijdenlang ontzettend depressief maakte.

Op het dieptepunt besloot hij dat het anders moest. “Dat begon met kleine stapjes. Ik moest weer eens meer praten met mensen. Ik moest proberen de straat op te gaan zonder paniekaanval, en als ik deze toch kreeg, moest ik het laten gebeuren.” Het leidde tot grotere stappen. Hij verhuisde naar een nieuwe stad, stopte met zijn studie, en liet mensen achter zich — een radicaal nieuwe invulling van zijn leven: “Ik heb de rand van mijn eigen angsten opgezocht.”

Met zijn geschiedenis voor hypochondrie, kan je afvragen of Tim wel de juiste kandidaat is voor de presentatie van Over Mijn Lijk, een programma waarbij hij vijf jonge mensen volgt die weten dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Maar juist die geschiedenis zorgde ervoor dat Tim een mantra heeft ontwikkeld, een gedragscode, die zijn geschiedenis een bijzondere plek geeft in zijn aanpak van het programma: “Ik neem geen beslissingen op basis van angst. Als ik ergens bang voor ben, moet ik het juist wel doen.”

Machtsverhoudingen

Het is een mantra die hij al zijn hele televisie-carrière meeneemt. Ook in programma’s als #BOOS en Pak de Macht waarin Tim een groot, jong publiek weet te bereiken met onderwerpen die uiteenlopen van het terugvorderen van onterechte telefoonkosten, tot het in twijfel trekken van artikel 6 van de grondwet. Dat begint altijd met een probleem van een kijker, en Tim gaat er zo ver mee als de zoektocht naar een oplossing dat nodig maakt. “We krijgen dan bijvoorbeeld heel veel mails van ‘he, ga eens achter Sywert aan.’ Dat doen we dan, en is ook een kans om het verhaal aan een nieuw publiek voor te leggen.”

Regelmatig leiden Tims provocerende tactieken tot gefronste wenkbrauwen, en daar is hij zich bewust van: “de manier van maken is best radicaal af en toe. Daar ga je op een gegeven moment in rangschikken. Vroeger deed je dat bij iedereen. Maar het publiek wordt steeds groter, de impact wordt groter. Dan ga je het heel erg meten aan macht en machtsverhoudingen. Wie zetten we voor een camera, en wie niet? Wie blurren we en wie niet? Het moet niet omlaag trappen worden. Wij zijn ook een machtsfactor geworden. Dat is iets waar we bewust mee bezig zijn.”