Egbert-Jan Weeber: ‘Ga in therapie, ga praten, schaam je niet, wees open over je gevoelens'

Disclaimer: dit artikel behandelt onderwerpen als suïcide, suïcidale gedachten, zelfmoordpreventie en therapeutische behandeling van mentale/emotionele problemen. Kampen u of uw naasten met suïcidale gedachten? Er is altijd hulp beschikbaar via 113 Zelfmoordpreventie. Voor meer informatie en hulp, ga naar: https://www.113.nl/heb-je-nu-h...

Ruimte voor kwetsbaarheid

Afgelopen maandag was de première van de film in bioscoop Tuschinski, Egbert-Jan vertelt: "De première, waar Isa Hoes en haar zoon Merlijn ook waren, vond ik best heftig en emotioneel. Suïcide is een zwaar thema en dit verhaal is gewoon echt gebeurd. De film is actueel, er zijn mensen depressief, dit soort dingen gebeuren en raken veel mensen. Met deze film kunnen we bijdragen aan openheid, je niet schamen, erover praten. Ruimte geven aan kwetsbaarheid."

Egbert-Jan vertelt in Kunststof hoe dicht de rol van Antonie bij hem ligt: "Deze rol loopt synchroon met hoe ik in het vak sta en er zijn veel paralellen met mijn eigen leven. Mijn lagere en middelbare schoolperiode waren heftig. Ik kon niet goed meekomen, was dromerig en ongeconcentreerd. Ook was ik eigenwijs, ik ging blowen en werd uiteindelijk van school getrapt. Ik was een recalcitrant joch. Uiteindelijk heeft die lastige periode voor veel faalangst en onzekerheid gezorgd bij mij."

'Ga in therapie'

"Toen ik de auditie voor deze rol deed ging het niet zo goed met me. Ik was de laatste jaren psychisch niet zo steady. Het filmen heb ik als een roes ervaren. Ondanks dat ik zelf ook zwaarmoedig ben, wist ik dat ik een rol aan het spelen was. Ik moest het heel duidelijk afscheiden van elkaar: 'dit is een rol, dit gaat straks voorbij.' Ik wilde dat als Antonie ergens naar me keek, hij kon zien dat ik mijn best deed, dat ik hard werkte, dat ik het maximale eruit haalde, dat ik liet zien wat zo’n ziekte, een depressie, met je doet. Het sleutelwoord hierbij was voor mij eenzaamheid, het feit dat je jezelf verbergt. Dat is het zwaarst."

Pas toen het draaien van deze film voorbij was is Egbert-Jan in therapie gegaan om te praten over zijn eigen zwaarmoedigheid en onzekerheid: "Normaal zou ik niet open praten over mijn eigen struggles met zwaarmoedigheid en onzekerheid met een therapeut of in een radioprogramma. Ik vind het eng om geconfronteerd te worden, op mijn zwaktes te worden gewezen. Maar door deze film voel ik me opener, en ben ik eindelijk - na twintig jaar - in therapie gegaan. Nu zou ik tegen iedereen willen zeggen: 'ga in therapie, ga praten, schaam je niet, wees open over je gevoelens.' Het helpt, echt!"