Fedja van Huêt over De F*ckulteit en grensoverschrijdend gedrag: 'Helaas zelf nooit iets aangekaart'

De kunst van dialecten

Van Huêt heeft een bijzondere gave voor het aanleren van accenten en dialecten. In de film Fabula speelt hij Jos, een crimineel uit Venlo. "Het was de moeilijkste taal die ik ooit heb moeten leren", vertelt hij. "Ik heb in Maastricht gestudeerd, wat natuurlijk ook Limburgs is, maar Venloos heeft daar weinig mee te maken." Zijn dialectencoach had één belangrijke regel: hij mocht niet zingen. "Venloos is niet zingen. Maar ik ging steeds meer richting het Maastrichts, en dat is juist meer zingend. Dus dan hoorde ik steeds: 'Niet zingen!'"

Om het dialect onder de knie te krijgen, liet hij zijn coach alles inspreken en volgde hij maandenlang wekelijks lessen. "Hij heeft het fonetisch opgeschreven, en ik heb veel vastelaovend-liedjes geluisterd", zegt Van Huêt.

Zware rol in De F*ckulteit

In zijn nieuwste project De F*ckulteit speelt Van Huêt Patrick Hartman, een hoogleraar die wordt verdacht van seksueel grensoverschrijdend gedrag. "Ik vond het een enorm vermoeiende rol", vertelt hij. "Ik moest de hele dag flamboyant en charismatisch zijn. Ik was na een draaidag kapot. De hele tijd de gangmaker zijn, dat ben ik zelf helemaal niet. Het stond ver van me af."

Reflectie op grensoverschrijdend gedrag

De film De F*ckulteit gaat voor een groot deel om grensoverschrijdend gedrag. Iets dat Van Huêt zelf ook van dichtbij heeft meegemaakt, al was dat vooral bij anderen: "Ik heb nooit iets aangekaart, tot mijn schande", geeft hij toe. "Je kunt je ergens ongemakkelijk bij voelen en pas later beseffen: iemand is over mijn grens gegaan. Dat begint vaak met nare grapjes, en zo ontstaat een onveilige omgeving."

Zelf kan hij goed nee zeggen, maar dat betekent niet dat hij altijd heeft ingegrepen. "Als de werkdruk hoog is, kan ik van me afbijten. Maar terugkijkend ben ik niet iemand die er iets van gezegd heeft. Daar baal ik nu van." Volgens Van Huêt ontstaat de mooiste voorstelling in een veilige omgeving. "En ik heb zeker meegemaakt dat het niet altijd veilig was."

Over de drempel heen

Bij elke rol moet Van Huêt een bepaalde gene overwinnen. "Je begint altijd met de tekst en een lege vloer. En dan is het: ‘Nou, begin maar.’ Dat blijft spannend, omdat het in het begin vaak gewoon aanklooien is", zegt hij. "Je kent je tekst net, en het is nog niet direct raak allemaal." Is dat een rotgevoel? "Je begint altijd weer bij nul. Maar dat is ook het mooie van het vak: je maakt van niets iets."

Luister het hele gesprek met Van Huêt terug in De Perstribune-podcast!