Dagdromen bij Anna Karenina, voorgelezen op Utrecht Centraal

Toen ik hoorde dat we het in De Nieuws BV gingen hebben over Anna Karenina dacht ik terug aan mijn 18e verjaardag. Mijn buurman leest voornamelijk boeken van Russische schrijvers. Dus toen hij op mijn verjaardag met een loodzwaar boek aankwam, gewikkeld in kleurrijk papier, kon er alleen een zenuwachtig lachje van af. Anna Karenina, een boek van ruim 900 pagina's van een fantastische schrijver, niet bekend om zijn korte, krachtige zinnen. Hoe krijg je ook anders een boek van zoveel pagina's? Of een betere vraag, hoe zou ik dat boek ooit uit kunnen krijgen?

Een onmogelijke liefde

"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze." Met deze zin begint Tolstoj. Gelijk word je gezogen naar een tijd in een ver verleden, waar Kitty in haar baljurk een reusachtige trap afloopt. Waar Levin haar van een afstand bewondert. En waar natuurlijk een onmogelijke liefde ontstaat tussen Anna en Vronski.

Volgens Nabokov de beste roman ooit. En ook volgens Jet Steinz, auteur en recensent, is het een geweldig boek. Ik kan me dan ook helemaal vinden in wat Steinz zegt: "Het heeft alles. Het is in de eerste plaats een liefdesverhaal, een overspel-roman. Er zit heel veel humor in, het heeft een fantastisch decor, namelijk de Russische elite die ook een beetje kritisch wordt bekeken. Maar wat eigenlijk het belangrijkste is, is die psychologische diepgang van de personages."

Dagdroom tussen de regels door

Voor mij is het een dagdroom tussen de regels door met het boek als hoofdkussen. Je leeft mee in de wanhoop van Kitty, die hoopt dat Vronski haar ten huwelijk zal vragen. Je herkent het onbeantwoorde gevoel van Levin en het verdriet na afwijzing, als hij zijn kans op een huwelijk met de liefde van zijn leven in duigen ziet vallen. Ondanks dat ik mij niet identificeer met de Russische aristocratie - want wie wel? - kan ik me alle pracht en praal, en de keerzijde daarvan, helemaal voorstellen door de woorden van Tolstoj. De sfeer van het verhaal, de menselijkheid van de personages en juist de details allemaal verstopt in de lange zinnen, maken het voor mij een fantastisch verhaal.

Tussen de bootjes aan de steiger aan de Catharijnesingel in Utrecht vlogen mijn ogen over de pagina's. Compleet afgezonderd van de buitenwereld verslond ik deel I van de prachtige roman. Toen ik even opkeek, zag ik de ogen van een schipper op mij gericht: "Is het een mooi, dat dikke boek wat je daar hebt?" Ik knikte instemmend en ik zei, "heb je even?"

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Facebook en Twitter