Martine Sandifort: 'Life coach, zet een bord in je tuin en je bent het. Daar kan een hoop misgaan'

Coaching

Voor de voorstelling over goeroes en life coaches heeft ze zich laten inspireren door de vele coaches die zelf juist net niet goed over het voetlicht krijgen wat ze bedoelen. Het is een vrij beroep waar veel behoefte aan is en daardoor kan er veel misgaan. Toch heeft ze ook coaches ontmoet die haar geholpen hebben. Het is uiteindelijk door zo’n coach-sessie in Spanje geweest dat ze besloot een soloprogramma te maken.

Een goede coach laat je zelf je eigen keuze maken; stelt de goede vragen zodat je jouw keuze kunt onderzoeken. Als er eenmaal een besluit is, kan zo iemand die keuze wel bevestigen.

De coach in Spanje heeft haar geholpen met al haar “ja maar dan…”-reacties, juist waar het haar angst voor depressies betrof. ‘Wat is daar erg aan?’, vroeg die coach. Zelfs toen het antwoord was: dat ik dan misschien dood wil, gaf die coach geen krimp. En juist daardoor is ze rustiger over haar angst voor depressies. Die relativering heeft haar meer oké gemaakt met haar gemoed. "Je probeert vaak iets weg te denken, omdat je niet wil dat het er is, maar de kunst is eigenlijk om erbij te blijven en als bijproduct voel je je dan vaak wat beter", vertelt Martine in Kunststof.

Perfectionisme en faalangst

Als ze terugkijkt naar de Martine van 25 jaar geleden, toen dat eerste soloprogramma niet lukte, ziet ze een piekerig, streberig type. “Het beste talent van de klas”, was ze, en dat lijkt leuk, maar dat was best moeilijk. Ze was die voorbeeldpositie niet gewend, en het leverde in combinatie met haar perfectionisme en faalangst iets op wat minder benijdenswaardig was.

Nu heeft ze de vorm gevonden. Ze legt makkelijk haar ziel en zaligheid op tafel en verwerkt het ook zonder problemen in een voorstelling. Spijt heeft ze zelden van haar openhartigheid, hooguit als het ook over anderen gaat.

Het meest intieme moment van de voorstelling vindt ze de bijna-doodervaring die op een scherm achter haar wordt geprojecteerd, met mooi licht, muziek en vogeltjes. Ze raakt er bijna zelf ontroerd door. Haar fascinatie met de bijna-doodervaring is dat mensen die er een gehad hebben vaak niet meer bang zijn voor de dood en ook niet voor het leven. "Dat is zo jaloersmakend. De rust, de stilte en het idee dat alles oké is; dat is een staat van zijn die het geluk overstijgt, met een zekere troost. Als dat is wat doodgaan is, dan is het zo erg nog niet."

Typetjes die gevoelig liggen, moeten juist

Martine is er goed in zich schaamteloos ergens in te gooien, dat geeft haar naar eigen zeggen veel voldoening en maakt haar onaantastbaar. Al gaat ze soms volgens mensen over het randje, dat snapt ze. Als het goed gaat, is ze zich niet meer helemaal bewust van zichzelf als ze een typetje speelt. "Daar moet je niet heel erg over denken, als je aan het lachen bent, kun je ook niet meer helemaal denken en soms weet je niet eens waarom je lacht. Dat zou je spiritueel kunnen noemen. Los zijn van gedachten, dat is de definitie van spiritueel."

De typetjes in haar voorstelling die gevoelig kunnen liggen bij het publiek, ‘moeten’ voor haar. "Het spelen van een ‘minderheid’ of iemand met een handicap, komt vanuit een drive om daar lucht aan te willen te geven en er niet bijzonder of beschermend mee om te willen gaan." Komende uit een nest met een gehandicapte broer waarin humor veelvuldig werd ingezet als manier om ermee om te gaan, is het niet haar insteek om mensen te bashen. Er zijn genoeg mensen met beperkingen in haar zalen geweest die haar typetjes heerlijk bevrijdend vonden.