'Mijn vrouw en ik betalen 10.000 dollar om een Syrisch gezin op weg te helpen'

"Ik kan niet onder woorden brengen hoe het is dat mensen tienduizenden Canadese dollars op tafel leggen, om mij het eerste jaar door te helpen", vertelt de Syrische Basil. Lifeline Syria heeft een privaat sponsorprogramma georganiseerd. Doel van dit in 2015 opgerichte particuliere initiatief is om in twee jaar tijd 1000 Syrische vluchtelingen een nieuwe start te laten maken in Canada.

"Als sponsorgroep moeten we minimaal 37.500 Canadese dollar op tafel leggen voor een jaar opvang", vertelt David, een van de sponsoren. "Wij vinden dat te weinig en betalen als groep sponsoren meer. Mijn vrouw Wanda en ik zo’n 10.000 dollar."

"I think it is my home", zegt de 12 jarige Mohammed. Hij sluit zijn zin af met een half vraagteken en praat op de voorzichtige manier van iemand die nog Engels aan het leren is. Hij staat in een klein speeltuintje achter het huis waar Mohammed met zijn twee jongere broertjes en ouders woont. Twee maanden geleden arriveerden ze in hun nieuwe vaderland. Op de vlucht voor het geweld in zijn geboortestad Aleppo. Het nieuwe vaderland voelt zichtbaar nog wat onwennig.

Sponsoren

In de woonkamer van de ruime woning aan een woonerf in Mississauga, een voorstad van Toronto, is het druk. Mohammeds moeder Reem (37) serveert Turkse koffie. Vader Basil (52) zit tegenover me en vertelt over Syrië en Egypte, het land waar de familie in eerste instantie naartoe was gevlucht. Een broer van Reem vertaalt. Hij kwam al eerder naar Canada kwam en spreekt goed Engels. Op een witte leren bank, duidelijk het model kringloopwinkel of gedoneerd, zitten de mensen die het mogelijk maakten dat deze Syrische familie hier is: de sponsoren Wanda en David.

Gedeelde geschiedenis

Waarom David en zijn vrouw Wanda dit doen? “Ik ben gepensioneerd maatschappelijk werkster, trek me het lot van mensen in nood aan”, vertelt Wanda. Ze heeft ook een persoonlijke reden. “Als Joodse familie werden ik en mijn ouders in 1969 door de toenmalige communistische machthebbers gedwongen uit mijn geboorteland Polen te vertrekken. Ik ken het gevoel, we hebben een gedeelde geschiedenis. Maar wij hoefden niet te vluchten voor geweld. Dit is veel erger en ik voel de plicht iets te doen."

Uitgesproken

"De wereld is veranderd", zegt David. Ondanks dat hij al in de 70 is, werkt hij nog steeds als advocaat in Toronto en dat merk je. Hij formuleert trefzeker en heeft een uitgesproken mening. "Jullie zeggen in Europa dat Canada een immigratieland is en daarom veel makkelijker vluchtelingen kan opvangen en integreren in de samenleving. Maar de wereld is veranderd, de massale migratie naar Europa is een feit. Dan moet je handelen en niet je kop in het zand steken."

Twee rechterhanden

Basil volgt de discussie over het fundamentele verschil in aanpak van het vluchtelingenvraagstuk in Europa en Canada al lang niet meer. Niet alles wordt vertaald en hij kijkt peinzend naar zijn handen. "Ik had een kleine drukkerij in Aleppo," vertelde hij eerder. "Dat zou ik het liefst weer oppakken, maar het maakt me niet uit. Ik heb twee rechterhanden en wil alles wel doen. Ik wil weer aan het werk."

Nieuw leven

Voordat ik mag vertrekken moeten er eerst foto’s worden gemaakt. Het gezin poseert voor de nieuwe woning, in hun nieuwe, veilige vaderland. Toch staan de gezichten strak. Alsof het besef van vrijheid en veiligheid nog niet helemaal is doorgedrongen. Wanneer Basil wijst op de buik van zijn duidelijk zwangere vrouw verdwijnt bij beiden de gespannen blik en breekt een glimlach door. “Het wordt een meisje”, zegt Basil trots. Een nieuw leven in een nieuw land.