Laatste bewoners van Bachmoet: 'Wij leven dichtbij de dood'

"Om me heen zie ik een rookwolk waar net artillerie is neergekomen. De stad is een spookstad, er liggen onderdelen van raketten, mortieren, puin en spanningskabels op de wegen", zegt Driebergen vanuit de frontlinie. Een frontlinie midden in de stad Bachmoet, een stad die tot voor kort bewoond werd door zeventigduizend mensen.

Er is afgelopen maanden veel aandacht geweest voor Bachmoet in de regio Donetsk, zegt Driebergen. "Onder andere vanwege de loopgraven, die ons doen denken aan de Eerste Wereldoorlog. En ook door dronebeelden die we zien, waarin allerlei militairen worden beschoten. Maar er zijn ook nog steeds mensen. Schatting is dat er nog vier- tot zevenduizend mensen in de stad wonen die humanitaire hulp ontvangen. Dat is dus hooguit één tiende van de hoeveelheid inwoners die er eerst woonde."

Vastklampen

Één van de bewoners die in Bachmoet bleef was Halina Aleksejevna (86). Ze woont onder haar flatje, met 21 anderen. Ze bidt dat de slag om Bachmoet snel over gaat, zegt Driebergen. "Dan zullen we weer in vrede leven, hoopt ze. Ze heeft haar keldertje, haar matrasje, haar kacheltje. Ze klampt zich vast aan de weinige dingen die ze nog heeft. Ze kan niet meer haar flat in, die is volledig bevroren."

Driebergen ontmoette ook een man die zei: "Geef Oekraïne geen wapens, dan duurt de slag alleen maar langer!" Die sentimenten zijn er ook. "Het is niet dat ze op de Russen wachten, maar er zijn oudere mensen die van mening zijn dat de Russen te sterk zijn, en verlangen terug naar de tijd van de sterke Sovjet Unie," zegt Driebergen.

Ook een aantal mensen van de jonge generatie, zoals Natalia Dennyk met haar 14-jarige zoon Dima, is achtergebleven in Bachmoet. "Natalia vertelde mij dat haar angst om dakloos te worden groter is dan de angst om bommen. Ze heeft nauwelijks inkomen. 'Hoe kan ik ergens anders in Oekraïne een flatje huren, zonder geld? Ik kan tenminste nog de Bachmoetka-rivier over rennen, anderen moeten door frontlinie. We boffen eigenlijk.'"

Deze achterblijvers leven dichtbij de dood. "Ze weten dat ze een groot risico nemen om te sterven. Ze hebben bewust de keus gemaakt: Wij blijven, wij willen niet weg, wij vertikken het om weg te gaan. Of het overleven lukt, is een grote vraag. En ook, in welke staat," zegt Driebergen.