Sergei woont in zijn kelder aan het front: 'Mijn ouders zijn hier begraven, ik ga niet weg'

In de nabijgelegen stad Orlivka is het iets rustiger, "Je hoort de vogeltjes fluiten", vertelt Michiel Driebergen, die het gebied bezocht voor zijn reportage, "de lente is begonnen. Maar op de achtergrond hoor je continu beschietingen." In dit dorp wonen nog een handjevol mensen, maar alleen onder de grond, iedereen leeft in de kelder.

'De huizen vallen als kartonnen dozen in elkaar'

Een inwoner van Orlivka laat zijn kelder zien. "Ik woonde in Avdijivka, maar het is zo ongelooflijk eng daar, de huizen vallen als kartonnen dozen in elkaar. Toen ben ik naar het huis van mijn moeder getrokken hier in Orlivka, zij is zelf gevlucht naar Polen. Maar nu leef ik ook hier alleen nog maar in de kelder."

Sergei, een andere inwoner van Orlivka, komt net de kelder onder zijn huis uitgelopen, "Ik wil hier niet weg", vertelt hij aan Driebergen, "Ik ben hier geboren en getogen, ik werkte hier, mijn ouders zijn hier begraven. Ik zet geen enkele stap naar het westen. Ik ben hier geboren, dit is mijn land."

Mortiergranaatgaten in de moestuin

Op straat komt Michiel Driebergen Tamara tegen. "Ik heb me speciaal omgekleed om vandaag even naar de winkel te gaan", vertelt ze. Verderop in het dorp zit een klein winkeltje. Eigenlijk is die alleen bedoeld voor de militairen die hier verderop vechten, maar ook de achtergebleven dorpelingen kunnen hier af en toe wat kopen. "Eigenlijk is dit het enige vertier dat er nog is in het dorp", vertelt Driebergen. "Het is niet gevaarlijk, ik ben dit gewend. Ik weet wanneer ik mijn keldertje uit kan komen", vertelt Tamara. "Normaal verbouw ik mijn eigen groenten, maar er zitten tien mortierinslagen in mijn tuin. Dat gaat nu niet."

En toch denken de meeste bewoners hier niet aan vertrekken, "Iedereen die hier nu nog zit, die overtuig je niet meer om te vertrekken", vertelt dorpsgenoot Vladimir, "die keuze moet je respecteren."