Shireen Abu Akleh: de stem van Palestina

Bijna profetisch

Documentairemaker, auteur en journalist Naeeda Aurangzeb keek op naar Akleh. Akleh was zeer bekend als journalist, niet alleen in Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever of de Gazastrook, maar ook in Libanese steden zoals Beiroet en Amman. Vlak voor haar dood, maakte ze een reportage over gevluchte Palestijnen en een mogelijke nieuwe etnische zuivering van Palestijnen. "Ergens waren haar woorden, 'Ja, ik wil niet zeggen profetisch', want bij 'profetisch' hoop je dat iets heel positiefs gebeurt, en dat is dit niet' vertelt Aurangzeb. Nu Trump de Gazastrook wil overnemen, voelt het als een nieuwe Nakba voor Palestijnen."

De impact van Akleh

'Ze was een van ons, ze was zo normaal,' vertellen vrienden van Aurangzeb in Jeruzalem. Akleh ging de journalistiek in om het verhaal van de mensen vertellen. Ze dacht wellicht dat ze de realiteit en het leven van de Palestijnen niet kon veranderen, maar het minste wat ze kon doen was een verhaal naar de wereld brengen. Voor haar was het belangrijkste om te laten zien hoe het leven onder de bezetting was. Hierdoor stond ze altijd tussen de mensen en werd ze ook een soort familie van deze mensen.

Persvrijheid onder druk

Sinds de dood van Akleh is de persvrijheid steeds verder afgebroken. Akleh werkte voor de nieuwszender Al Jazeera, die nu verboden is in Israël. 'In Gaza kwamen al heel lang geen journalisten. De keer dat ik er ben geweest, wist je tot de laatste seconde niet of je naar binnen kwam, want Israël bepaalt dat. En nu is er nog steeds geen onafhankelijke pers die naar Gaza kan,' vertelt Aurangzeb. Het geweld naar journalisten is ook toegenomen in Israël. Toen Aurangzeb in Tel Aviv was, stond ze naast een fotograaf die een pers vest droeg. 'De fotograaf werd bont en blauw geslagen.' Mensen worden ook steeds meer anti-pers. 'Ik zou twee maanden een huis in Tel Aviv huren, en toen werd ik gebeld: ‘Hé ik heb je gegoogeld. Klopt het dat je journalist bent?’ En toen een week voordat ik naar Tel Aviv ging, ging het niet meer door, want ze wilde geen journalisten.'