Vlieg strijkt neer op snookerbal: wat nu?

Dieren en sport. Laten we het daar eens over hebben. Hoe vaak komt het voor dat een dier de uitslag van een sportwedstrijd kan beïnvloeden. Twee weken geleden zag ik het bijna gebeuren.

Ik neem u mee naar een ander universum. Het universum van Snooker. Snooker is zeg maar biljarten met gaten waar de ballen in verdwijnen. Ik schaam mij om het op zo een platte manier uit te leggen. Het is misschien wel de mooiste sport op aarde. Het is man tegen man, of vrouw, maar die zijn er bijna niet. Het is een spel wat zo moeilijk is dat er op deze aarde meer mensen zijn die de kwantumtheorie begrijpen dan mensen die op wedstrijd niveau kunnen snookeren.

In ieder geval, ik kijk daar graag naar. Wedstrijden duren 3, 4 uur of soms twee dagen. Dit was de wedstrijd van het jaar. Alleen de top 16 tegen elkaar. Elke wedstrijd was een finale.

Het doet er totaal niet toe maar ik zat speciaal in een huisje op Texel om de wedstrijden ongestoord te kijken. Bij de slufter. Maakt ook niet uit maar ik vind slufter gewoon een heel fijn woord. Slufter. Als ik ooit een hond neem gaat ie zeker Slufter heten.

In ieder geval er waren vliegen. De wedstrijd werd gespeeld in een groot victoriaans bouwwerk genaamd Alexander Palace. Ally Pally wordt het liefkozend genoemd. Maar het is een oud gebouw. Er zaten vliegen. En een aantal luisteraars weten waarschijnlijk nog van de mus die in 2005 een wereldrecord poging dominosteentjes dreigde te verpesten door 23 duizend steentjes om te gooien. Die is nu opgezet in het natuur historisch museum terug te vinden.

Er was een vlieg. En vliegen kunnen niet heel lang vliegen, ook al heten ze vliegen. Ik geloof maximaal een minuut. Dan moeten ze even rusten. Het liefst op een gekleurde snookerbal werd al snel duidelijk. En je kan hem er niet afwapperen. Of blazen. Dan beïnvloed je de bal een beetje en dus het spel. De camera zoemde steeds in op de vlieg om te laten zien op welke bal hij nu weer zat. Prime time BBC, de wereld keek mee zeg maar.

Op een bepaald moment was er een bijzonder spannende strijd. En een rode bal moest in een pocket. Het gat waar ik het over had. Hij rolde er tergend langzaam heen. En precies op de rand, precies, bleef hij liggen. De vleug van het laken hield hem op deze wonderbaarlijke plek.

De speler keek er wanhopig naar. Maar hij bleef liggen. Hij bleef kijken. Een minuut, twee minuten, drie. Hij liep niet terug naar zijn stoel. De scheidrechter vroeg, what are you doing. Wat doe je? Waarop de speler antwoordde, waiting for the fly. Wachten op de vlieg. De zaal bulderde het uit. Later won deze speler. Zonder hulp van een vlieg.