Abu Hamdan vluchtte als kindsoldaat, en helpt nu asielzoekers in Nederland

Hamdan werd samen met andere jongens van de straat geplukt om ingezet te worden als kindsoldaten. Hij had tot dat moment een rustig leven. "Mijn leven zag er normaal uit. Een jong jochie die graag naar school wilde."

Op een doodgewone dag liep hij met klasgenoten naar school, toen er plots een groep mannen in uniform voor hen verscheen, wie Hamdan en zijn klasgenoten meenamen. Nadat Hamdan ontvoerd was, werd hij naar een trainingskamp gebracht waar hem werd geleerd om te schieten. "Ik dacht; ik wil hier gewoon weg. Ik wil terug naar mijn familie en vrienden", zegt hij.

Overlevingsmodus

Hamdan kreeg daar onder dwang schietlessen en zelfverdedigingstrainingen. "Je hebt op dat moment niets te willen. Je moet maar één ding: leren schieten en leren vechten", zegt hij. Hamdan ging in een volledige overlevingsmodus. "Je wil daar gewoon weg maar kunt er niet weg." Het trainingskamp duurde drie maanden en daarna werd hij naar Zuid-Soedan gebracht.

In Zuid-Soedan kreeg hij met andere kindsoldaten de opdracht om - bewapend met Kalasjnikovs - door de rebellen veroverde dorpen te 'bewaken', zegt hij. "Als het leger van Zuid-Soedan terugkwam moesten we schieten. Ik heb dat ook gedaan", vertelt Hamdan. Hij weet niet of hij mensen geraakt heeft, maar moest wel na de gevechten de lijken opruimen.

Kenia

Hamdan vertelt dat hij een van de jongste was. "De meesten waren 19 of 20. De ouderen zaten echt in het leger." Hij mocht niet veel vertellen over zijn familie, of praten over Zuid-Soedan. Dat deed hij pas nadat hij op de vlucht ging.

Een aantal oudere jongens van rond de 20 jaar waren bekend met vluchtroutes naar Kenia. Zij wilden, net als Hamdan, het rebellenleger verlaten. "Bij de grens van Kenia werden wij opgevangen door het leger van Kenia. Wij hebben alles verteld, dat wij niet graag wilden meedoen, maar werden gedwongen", vertelt Hamdan. Het leger van Kenia geloofden hen, en lieten hun toe. Ze werden meegenomen naar een vluchtelingenkamp waar hen veiligheid werd geboden.

Begeleiden

Hamdan bleef zes maanden in het kamp. Hij nam vanuit daar contact op met zijn familie, maar dat lukte niet. Dat lukte pas toen hij in Nederland was. "Dat gebeurde naar een jaar. Dat was eerst schriftelijk - in die tijd had je daar nog niet echt mobiele telefoons. Daarna gebeurde het met de vaste telefoon", zegt hij. Het eerste telefoontje had hij met zijn oom. "Tranen van blijheid. Mijn oom vertelde het mijn ouders, die waren echt zo blij."

In Nederland kreeg Hamdan psychische hulp om zijn trauma's te verwerken. Nu zet hij zich in voor andere mensen. Hij werkt als woonbegeleider en begeleidt daar vluchtelingen en asielzoekers. "Ik wil wat doen voor die mensen, omdat ik dat zelf ook was. Ik weet hoe zij voelen", zegt Hamdan.