65-plus en kinderloos: 'Verdriet scherper nu ik ouder word'

Kinderen en kleinkinderen, we hebben het er, misschien zonder dat we het doorhebben, heel vaak over, vertelt Bolt. "Het is de vanzelfsprekendheid. Mensen in mijn leeftijdsgroep hebben het heel vaak over kinderen, over kleinkinderen, over hoe fantastisch dat is. Je krijgt foto’s te zien, vaak ongevraagd ook filmpjes. En dan wordt er tussen neus en lippen door gevraagd: heb jij ook kinderen of kleinkinderen? En als ik dan zeg ‘nee’, dan komt het regelmatig voor dat iemand zegt: je weet niet wat je mist. Punt."

Kinderloosheid taboe

Mensen doen het niet bewust, denkt ze. Maar toch. "Het valt me ook op hoe weinig mensen vragen: is dat bewust. Dat is kennelijk een taboe." Bolt wil het gesprek hierover openbreken en daarom benaderde ze ook Spraakmakers. Want áls er al over gesproken wordt, dan gaat het vaak over jonge vrouwen die niet zwanger kunnen worden, merkt ze op.

Het liefst zou ze een oplossing zien. Er zijn bijvoorbeeld zijn voor gezinnen. Maar hoe? "Ik zie ook de oplossing niet zo goed, want ik wil wel iets. Ik heb verschillende dingen geprobeerd, heb ook in het verleden initiatieven genomen. Maar daar kwam niet zo heel veel uit."

Ouder en kwetsbaarder

Ze had het idee dat ze haar kinderloosheid wel een plekje had gegeven, maar het gemis lijkt sterker te worden – hoewel ze benadrukt dat ze niet zielig gevonden wil worden. "Wat ik merk, nu ik ouder word, dat de pijn, het verdriet, scherper wordt. Als je nog jong bent, dan heb je nog niet zo'n besef van waar het leven naartoe gaat. Er is helemaal geen weg terug. En het wordt toch allemaal wat, wat enger of wat nauwer."

Ze voelt zich kwetsbaarder worden, mensen om haar heen overlijden. Misschien dat het daarom ook meer binnen komt, zegt ze. "Een paar jaar terug is m'n man z'n broer onverwacht overleden en ook z’n vader - zo'n beetje tegelijkertijd. Toen zaten we de begrafenis te regelen en hadden we zoiets wie gaat dat voor ons doen? Wie gaat ons huis leeghalen?"