Gezondheidsraad: 'Eetstoornissen moeten sneller herkend en behandeld worden'

“Helaas duurt het vaak jaren”, vertelt Professor Annemarie van Elburg in het NOS Radio 1 Journaal. Zij is voorzitter van de commissie Preventie en vroege behandeling eetstoornissen van de Gezondheidsraad. “Wetenschappelijke studies zeggen dat het vier tot meerdere jaren duurt totdat het herkend wordt, maar één jaar is al heel lang voor een kind van twaalf jaar.”

Eetstoornis

“Het gaat over anorexia en boulimia nervosa, eetbuistoornissen en ARFID. ARFID dat is een afkorting van een lelijke Nederlandse naam, de vermijdend restrictieve inname eetstoornis, en daarom hebben we de Engelse afkorting genomen. Dat is selectieve eetstoornis. Dat zijn kinderen die niet durven eten, omdat ze de textuur van het eten niet prettig vinden of angst hebben als ze gaan eten.”

“Het komt ook voor bij volwassen, maar we zien het tegenwoordig vooral bij jongeren”, legt Van Elburg uit. “Ze ontstaan bij jongeren, blijven vaak bestaan tot in de volwassenheid. Maar de piekleeftijd ligt tussen de vijftien en achttien jaar.”

Herkenning

“Het ingewikkelde is, is dat kinderen het vaak verborgen houden. Ze komen er niet graag voor uit. Ze hebben vaak ook niet de indruk dat er iets mis is en denken dat ze er voordeel bij hebben door niet te eten of te braken. Ouders kunnen daardoor in het ongewisse blijven. Bij jongeren zien vrienden het sneller dan de ouders.”

Hulp vinden

“Het belangrijkste is dat zodra er een verdenking is mensen hulp gaan zoeken via de huisarts. De goede hulp vinden. Op dit moment is er door de overgang van jongeren naar de gemeente de zorg erg versnippert geraakt. Op veel plekken zijn er mensen die moeilijk kunnen vinden, dan duurt het veel te lang.”

Sneller

“Er zijn wel screeningsinstrumenten, maar die zijn voor een belangrijk stuk niet vertaald en gevalideerd in het Nederlands taalgebied. Huisartsen kunnen het dan niet goed gebruiken. Die komen uit het Engels”, vertelt Van Elburg. “Er is geld voor nodig. Geld en onderzoek naar eetstoornissen vinden elkaar niet zo goed. Dat heeft er ook mee te maken dat het geen speerpunten van onderzoek zijn. In Nederland als je geen speerpunt bent, is het heel moeilijk om geld te krijgen voor onderzoek.”

“Het is echt heel belangrijk. Één ding wat we wil zeker weten is dat wanneer je er snel bij bent het ook weer sneller overgaat. Op dit moment zijn er bijna geen snelle manieren van ingrijpen mogelijk.”