'We moeten niet zo moeilijk doen over jagen'

In DeNieuwsBV vertelt Pauline over dat jaar: "Toen ik jager werd, toen dacht ik: nu ben ik voor de buitenwereld geen dierenvriend meer - ik was altijd een dierenvriend - maar voor mezelf gold dat absoluut niet. Integendeel. Ik heb een jaar midden tussen het wild gewoond. Ik zit in een koeienstal en het wild loopt over m'n erf. En ik ben de hele tijd bezig om dat wild te observeren."

Maar observeren is niet het enige wat ze doet, ze schiet ook. Waarom? Pauline: "Ik ben altijd op zoek naar een hele sobere manier van leven. Ik vind het heel erg hoe sentimenteel sommige stedelingen met dieren omgaan. Ik moest zelf ook wel iets overwinnen toen ik voor het eerst ging schieten, want je schiet niet lichtzinnig een ander levend wezen dood, maar ik kijk altijd naar het ecologisch evenwicht. En mensen zijn jagers. Ik heb het afgelopen jaar ervaren dat ik een predator ben...Daarnaast is in Duitsland jagen een noodzaak, want er is een enorme plaag van everzwijnen. Bij me achter was ook veel te veel damwild."

Het mooie van jagen is volgens Pauline dat je echt onderdeel uitmaakt van de natuur: "Het mooie is dat je alle seizoenen, de schemering, alle weersomstandigheden in zo'n hut meekrijgt. Je zit midden in dat landschap en doet iets met dat landschap. Het landschap is niet alleen een decor en de dieren zijn niet alleen leuk om naar te kijken, maar je het er een relatie mee...Als je jaagt, ben je helemaal verstild. Het is meditatief, echt. We leven in een steeds digitalere wereld. We leven steeds virtueler en mensen worden zich er bewust van dat ze dat niet meer willen. Sinds dat ik jaag zijn mij zintuigen zoveel beter geworden. Je moet je veel meer bewust worden van dingen: je moet kijken, ruiken, luisteren."