Column | Moeders mogen niet weggaan

Waarop zij - niet de eerste overigens - kirrend begon over mijn dapperheid en dat ze dat zelf echt niet zou kunnen omdat ze simpelweg het lef en het geld niet had. Als ze lucht krijgt van een nieuwe liefde in mijn leven neemt haar jubelstemming nog meer toe.

Ikzelf ben allesbehalve in een jubelstemming. Om niet te zeggen: ik ben net dat weekend over de vloer gegaan van ellende. In de supermarkt met mijn zielige fles wijn en eenzame salade in mijn mandje kon ik wel uitschreeuwen tegen iedereen: ''Ik heb vier kinderen hoor! Ik ben niet alleen!'' Ik probeer haar te vertellen dat het allemaal zo gemakkelijk niet is. Dat ik de kinderen al een tijd niet gezien heb. ''Joh dat heeft gewoon tijd nodig'', wuift ze mijn gesomber weg. Wonderlijk hoe gemakzuchtig mensen dingen bagatelliseren als het niet om henzelf gaat.

Had ik niet langer moeten vechten?

Want om nou te zeggen dat ik dagelijks in de lampen hang, nee. Scheiden is een pijnlijk en moeilijk proces, voor iedereen. Voor de vertrekker, voor de blijver en vooral voor de kinderen. Mensen zeggen me: je zult het vast niet zomaar hebben gedaan. En nee, natuurlijk niet. Maar iedere keer als iemand dat tegen me zegt denk ik geschrokken: is dat wel zo? Heb ik niet te gemakkelijk opgegeven? Had ik het niet langer moeten volhouden? Had ik niet langer moeten vechten? Héb ik wel gevochten? Welke moeder doet dit nou? Moet je om te breken niet op zijn minst in elkaar geslagen worden? Het schuldgevoel over wat ik hen aandoe ligt al maanden als een donkere deken over mij heen. Niet in de laatste plaats door ontzette opmerkingen die ik ook krijg: ''Wat erg, wonen de kinderen dan niet de meeste tijd bij jou?'' Nee dus. Vaders kunnen lekker doen wat ze willen, maar moeders mogen gewoon niet weggaan.

Jarenlang was mijn motto: scheiden doe je niet. Het kwam niet in mijn woordenboek voor. Mijn ouders hadden een huwelijk dat duurde tot de dood hen scheidde. Dat was mijn voorbeeld. Mijn geluk deed er niet toe. Ik leefde wel door, genoot van de kinderen en ik had mijn werk. Het feit dat mijn relatie niet was wat het moest zijn, daar dacht ik liever niet te veel over na.

Voorbeeld

De belangrijkste vragen die ik mijzelf al jaren stelde waren: wiens geluk gaat voor? En: word ik wel gelukkiger van weggaan als zij ongelukkig zouden worden? Het antwoord op die vragen heb ik niet. En toch tikte ik de drie pilaren in mijn leven om. Eerst nam ik ontslag bij mijn werk. Toen gaf ik mijn relatie op. En daarna verhuisde ik. Het leven is niet om uit te zitten. Het is geen strafkamp. Het moet geleefd. Soms denk ik: je maakt de fout van je leven. En dapper is wel het laatste wat ik me voel. Want hoewel ik mijn partner verliet en niet mijn kinderen is de heersende mores: moeders mogen niet weggaan. Ik hoop dat het dit waard is. Ik hoop dat mijn kinderen in mij het voorbeeld zien van een moeder die haar leven in eigen hand nam, hoe moeilijk dat ook is.

Phaedra Werkhoven is iedere dinsdag tussen 13.30 uur en 14.00 uur te horen als co-host van De Nieuws BV Junior.