Vergeten watersnood: 65 jaar geleden overstroomde een deel van Amsterdam

"Ik was misdienaar," zegt Groen. "Ik moest op tijd in de kerk zijn." Eenmaal bij de kerk aangekomen bleek deze dicht te zijn. "Dat was gek, want de kerk hoort altijd open te zijn. De pastoor zei: 'Ga maar gauw naar huis, de dijk is doorgebroken'." Eenmaal thuis verkondigde de 9-jarige Groen het nieuws aan zijn familie, maar werd in eerste instantie niet serieus genomen. "Ik voelde me net Hansje Brinker, met mijn vinger in de dijk." De dijk van Zijkanaal H was doorgebroken. Uiteindelijk ontstond een gat van 40 meter in de dijk en liep de waterstand op tot 1.80 meter hoog.

Evacuatie

Er moest een grootschalige evacuatie plaatsvinden. De familie van Groen evacueerde naar het hoger gelegen land. Ook Kees Keuch uit herinnert het zich nog goed. "Ik was 8 jaar en dus nog niet zo groot. Dan sta je al snel onder water. Ik ben uiteindelijk op de rug van mijn vader naar de dijk gevlucht." De meeste geëvacueerde mensen werden bij familie opgevangen, of particulieren die ruimte aanboden. "De hulp van particulieren is enorm geweest, dat is heel fraai om te zien."

Waar eerst nog werd gedacht dat men snel weer terug naar huis zou kunnen keren, gingen er meerdere weken voorbij. "Thuis was het een smeerbende," vertelt Keuch. "Er was echt niet goed in te leven. Iedereen kreeg een kacheltje om warm te stoken. Dat was het motto: warm stoken die handel, want het moet drogen! Dat heeft maanden geduurd."

Afhandeling

De schade aan de huizen was enorm, maar de afhandeling was goed geregeld, vindt Groen. "De mensen zijn er enorm goed vanaf gekomen. Wij hebben na de watersnood de indruk gehad dat er enorm veel veranderd was. We hadden ineens een bankstel, vloerbedekking op de grond in plaats van zeil, en niet te vergeten: een echte radio." Keuch is het nog niet zeker of de lessen uit het verleden geleerd zijn. "Ik had wel gehoopt dat men door deze les in Nederland beter op de dijkbewaking zou gaan letten." Volledig vertrouwen op de dijken durft hij dan ook niet.